Reactieve hechtingsstoornis: oorzaken en behandeling

Heb je je ooit afgevraagd hoe een kind beïnvloed wordt als hij geen goede zorg heeft ontvangen van zijn ouders? Heb je ooit gehoord van reactieve hechtingsstoornis? Lees verder om te ontdekken wat het is en hoe het kinderen beïnvloedt.
Reactieve hechtingsstoornis: oorzaken en behandeling
Leticia María Fernández Gutiérrez

Geschreven en geverifieerd door de psychopedagoog Leticia María Fernández Gutiérrez.

Laatste update: 22 december, 2022

Reactieve hechtingsstoornis is een realiteit  waar veel mensen last van hebben. Het kan onder andere ontstaan door onvoldoende aandacht van de ouders of verzorgers in de vroege jaren, en heeft verschrikkelijke gevolgen in het volwassen leven.

De symptomen bij een kind herkennen en ze zo snel mogelijk oplossen is fundamenteel voor zijn herstel. En dus ook voor zijn daaropvolgende ontwikkeling tot een gebalanceerde, zelfverzekerde, gelukkige volwassene.

Het concept van jezelf herschrijven, veronderstellend dat we liefde verdienen ook al hebben we dat niet gekregen van de mensen die het ons verschuldigd waren, is een moeilijke maar genezende taak.

Wat veroorzaakt reactieve hechtingsstoornis?

Gehechtheid is de emotionele band die een baby met haar verzorger verbindt. Normaal gesproken zijn de eerste verzorgers ook de ouders, dus wordt er met hen een band geschapen.

De ouders geven liefde, zorg, geborgenheid en bescherming aan een baby. Gebaseerd op deze basisbehoeften wordt een band geschapen dat een leven lang blijft. Als deze gehechtheid zich ontwikkelt, zal het bepalend zijn voor de ontwikkeling van het kind tot volwassene.

Reactieve hechtingsstoornis

De stoornis ontwikkelt zich niet alleen als de ouders niet aan de fysieke of emotionele behoeften van hun kind kunnen voldoen, maar ook als de hoofdverzorger van een kind te vaak verandert.

Hoe herken je reactieve hechtingsstoornis?

Als ze geen vast persoon om aan te hechten hebben gehad, ontwikkelen kinderen andere manieren om zich veilig te voelen in de wereld.

Dus afhankelijk van het kind kunnen ze zich op twee verschillende manieren ontwikkelen:

  • Geremde type. Kinderen die in deze groep horen zijn teruggetrokken. Ze houden niet van gezelschap en zijn graag alleen. Daarbij weigeren ze enig fysiek contact met anderen en zelfs met de belangrijkste gehechtheidspersoon. Ze ervaren periodes van prikkelbaarheid, verdriet of angst zonder duidelijke oorzaak. Ze zijn niet in staat om vertrouwensrelaties op te bouwen. Dit is iets waar ze de rest van hun leven mee te maken kunnen hebben.
  • Ontremde type. De kinderen in deze groep zoeken aandacht bij iedereen en overal. Ze maken geen onderscheid tussen vreemden en familie, en benaderen dus iedere volwassene op zoek naar de emotionele steun die ze niet van hun verzorgers hebben gekregen.

Daarbij zijn veelvoorkomende symptomen een gebrek aan medeleven en weinig tolerantie voor frustratie.

Deze symptomen horen niet alleen bij reactieve hechtingsstoornis, maar duiden het wel goed aan. Voor een betrouwbare diagnose is het echter nodig om een therapeut te bezoeken.  

Het is nooit te laat om een gelukkige jeugd te hebben.

– Tony Robbins –

Hoe behandel je reactieve hechtingsstoornis?

Als de diagnose eenmaal is gesteld, zal er een behandeling uitgezet worden door de specialist. Het is noodzakelijk om de mate waarin het kind getroffen is te evalueren.

Normaal gesproken kan therapie effectief zijn. Afhankelijk van de leeftijd van de persoon zal het moeilijker of makkelijker zijn om de beleving van gehechtheid te reconstrueren. In het geval van kleine kinderen is het bovendien noodzakelijk om een gehechtheidspersoon te vinden die emotioneel beschikbaar is voor het kind.

Reactieve hechtingsstoornis: eenzame jongen

Als ze volwassen worden is het erg moeilijk om reactieve hechtingsstoornis te overwinnen, maar niet onmogelijk. Je richten op een jeugd vol verwaarlozing, mishandeling of een totaal gebrek aan verzorging om het op te lossen zal zeker pijnlijk zijn.

Alle mensen die lijden aan reactieve hechtingsstoornis hebben iets gemeen: lijden. Het feit dat ze niet de liefde, zorg en aandacht hebben gekregen die ze verdienden, maakt hen bang om dingen te doen. In veel gevallen zijn ze zich er niet van bewust en daarom is hulp van een professionele therapeut cruciaal.

Het concept van jezelf herschrijven, veronderstellend dat we liefde verdienen ook al hebben we dat niet gekregen van de mensen die het ons verschuldigd waren, is een moeilijke maar genezende taak. 


Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.


  • Barudy, J., & Dantagnan, M. (2005). Los buenos tratos a la infancia: Parentalidad, apego y resiliencia. Editorial Gedisa.
  • Galán Rodríguez, A. (2010). El apego: Más allá de un concepto inspirador. Revista de la Asociación Española de Neuropsiquiatría, 30(4), 581-595. http://scielo.isciii.es/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0211-57352010000400003
  • Garrido-Rojas, L. (2006). Apego, emoción y regulación emocional. Implicaciones para la salud. Revista latinoamericana de psicología, 38(3), 493-507. https://www.redalyc.org/pdf/805/80538304.pdf
  • Marrone, M., Diamond, N., Juri, L., & Bleichmar, H. (2001). La teoría del apego: un enfoque actual. Madrid: Psimática.
  • Mosquera D, Gonzalez, A (2009) Escala de Apego y Patrones Relacionales.
  • Mosquera, D., & González, A. (2013). Del apego temprano a los síntomas del trastorno límite de personalidad. Revista Digital de Medicina Psicosomática y Psicoterapia, 3(3), 1-33. http://www.psicociencias.com/pdf_noticias/Apego_y_TLP.pdf
  • Shaffer, D. R., & del Barrio Martínez, C. (2002). Desarrollo social y de la personalidad. Madrid: Thomson.

Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.