Snikaanvallen: als huilen je de adem beneemt

Snikspasmen of huilapneu's komen voor als onze baby's zo intens huilen dat ze een paar seconden stoppen met ademen. Ontdek meer informatie.

Geschreven en geverifieerd door de psycholoog María Alejandra Castro Arbeláez.

Laatste update: 21 april, 2022

Snikaanvallen of apneu door huilen markeren dat moment van authentieke paniek waarin we zien hoe onze kinderen zo intens huilen dat ze zelfs stoppen met ademen of een bleke of paarse tint krijgen.

Hoewel het slechts 10% van de kinderen tussen 6 maanden en 3 jaar treft, is de impact die het op ons maakt als we het zien er een die we nooit meer kunnen vergeten. In feite hebben veel mama’s het uitgesproken gevoel dat hun baby’s aan het stikken zijn. Hun lippen zijn blauw en het lijkt alsof ze een paar seconden lang niet meer kunnen ademen.

In feite is dit ook zo. Snikaanvallen zijn een soort infantiele apneu die te maken heeft met een hoge emotionele lading. Meestal herstellen baby’s binnen 10 seconden met volkomen normaliteit, maar na deze ervaring is het gebruikelijk ze wat vermoeider en zelfs slaperig te zien.

Het is belangrijk eerst te verduidelijken dat dit normaal is. Dit is vooral een fysiologische gebeurtenis die meestal niet langer dan gedurende drie jaar duurt. Het is belangrijk, als moeder of als vader, hiervan op de hoogte te zijn.

In Je bent mama vertellen we je er daarom alles over.

Snikaanvallen, een schrik die moeilijk te vergeten is

Een baby of 2-jarige zal dit nooit opzettelijk doen om aandacht te krijgen. Dit is iets dat eerst opgehelderd moet worden. Het heeft er ook niets mee te maken of het kind overbeschermd is of niet, of overdreven veel aandacht krijgt. Tot op de dag van vandaag zijn er zelfs nog mensen die denken dat kinderen de snikaanval kunnen veroorzaken alleen om de aandacht van hun ouders te trekken. Niets is minder waar.

Iets interessants dat het onthouden waard is, is dat baby’s die aan snikkrampen lijden, deze eigenschap meestal erven van een van hun ouders. Het is een genetisch gedrag dat niet te controleren is. Het heeft vooral te maken met een ongecontroleerde emotionele ‘explosie’.

Laten we het eens in detail bekijken.

De boosheid of frustratie van de baby

Worden onze baby’s boos? Zeker, en niet zo’n beetje. Emoties zijn die werkpaarden die je volledig overheersen om je hardop te laten lachen of je hart uit te laten huilen. Sommige kinderen doen dat met zo’n intensiteit dat ze bij een driftbui door hun nog onvolgroeide strotklepje last krijgen van apneu. Kortom, ze stoppen met ademen.

Meestal treden in deze situaties snikaanvallen op:

• Als het kind moe is.
• Bij het verschonen van hun luiers, het voeden, of tijdens het bad.
• Laat op de dag, in de namiddag, of voor het slapen gaan.

Dit soort stoornis heeft grote gevolgen voor vaders en moeders. Ze zijn namelijk terugkerend en oncontroleerbaar tegelijk. Het maakt niet uit of je probeert voorzichtiger te zijn zodat je kleintje niet van streek raakt, ze zijn nog te klein en door hun frustratie zullen ze zich een paar seconden lang buiten adem huilen.

• Het is gebruikelijk dat ze verstijven, een blauwe tint krijgen, en dat we hun mond zien opengaan in een bijna kwellende kramp. Na een paar seconden krijgt het kind een soort stuiptrekkingen en valt het bijna in slaap, alsof het flauwgevallen is.
• De impact is zo groot dat veel ouders geneigd zijn naar de eerste hulp te gaan met het oog op het vreselijke moment dat ze hebben meegemaakt. Kinderartsen geven ons raad, en waarschuwen ons vooral voor iets waar we van uit moeten gaan: hoogstwaarschijnlijk zal het nog eens gebeuren.

Wat moet ik doen als mijn kind last heeft van een snikaanval?

• Blijf kalm, bedenk steeds dat je baby zal herstellen.
• Intensiveer hun emotionele toestand niet, schud je baby nooit door elkaar, schreeuw niet, laat staan dat je iets in zijn mond brengt dat het nog erger maakt.
• Laat ze een paar seconden niets doen – ook al lijkt het eeuwig – anders kun je de situatie verergeren.

Zoals we al eerder hebben aangegeven, is het niet iets dat je kunt voorkomen. Naarmate het kind rijper wordt, kun je hem leren zijn emoties beter te beheersen. Het is een specifieke gebeurtenis die, zoals we al vermeldden, meestal niet meer voorkomt voorbij de leeftijd van 2 of 3 jaar.

Op welk moment moet ik me zorgen maken over deze snikaanvallen?

Om kalm te blijven, moet je steeds bedenken dat de opeenvolging van de huilbui deze fasen volgt:

• Huilen.
• Apneu.
• Stijfheid.
• Verandering van gezichtstoon.
• Huilen na 10 of 15 seconden
• En dan, slaperigheid.

Je moet naar de kinderarts gaan in het geval dat je baby aan huilspasmen of snikaanvallen lijdt als hij nog geen 6 maanden oud is. Ook is het niet normaal dat deze emotionele apneu bijna een minuut duurt. Als dit soort episodes erg terugkerend zijn en lang aanhouden, raadpleeg dan een specialist.

Om te besluiten, raden artsen aan deze gevallen normaal te behandelen. Je moet je nooit zorgen maken over pogingen om deze situaties te vermijden. Overmatige bezorgdheid is nooit goed. Dus het is het beste om zoals gewoonlijk met je baby om te gaan, hem te laten groeien, rijpen, en beetje bij beetje, met geduld en veel genegenheid, te helpen met deze situaties om te gaan.