Hoe behandel je een te korte tongriem van een kind?
De noodzaak om de tongriem bij kinderen te behandelen ontstaat wanneer dit vlies korter is dan het zou moeten zijn en verhindert dat de tong correct beweegt. Als gevolg belemmert dit de spraak- en slikfuncties.
Ouders zijn meestal degenen die het probleem ontdekken. Daarna bevestigt de tandarts of kinderarts de diagnose. De behandeling van deze aandoening hangt af van de ernst en de bijzonderheid van elk geval.
Lees dus verder en kom meer te weten over dit probleem bij kinderen.
Waarom de korte tongriem van kinderen behandelen?
Voor we je vertellen wanneer het nodig is de frenulum linguae of tongriem te verlengen, willen we eerst uitleggen wat dit deel van de mond precies is. Het is een slijmvlies dat op de bodem van de mond ligt en die verbindt met de onderkant van de tong.
Dit weefsel maakt het mogelijk de bewegingen uit te voeren die nodig zijn voor eten, slikken en spreken.
In sommige gevallen is dit vlies te kort en houdt het de tong praktisch op de mondbodem, waardoor de bewegingen beperkt worden. Deze aandoening heet ankyloglossia, wat ‘tonggebonden’, of ‘verankerd’ betekent.
Deze misvorming van de tongriem is aangeboren en manifesteert zich dus vanaf de geboorte. In veel gevallen veroorzaakt het problemen bij borstvoeding (Spaanse link). De misvorming bemoeilijkt namelijk het aanhappen, zuigen en slikken.
Soms zijn kleintjes echter in staat deze beperking te omzeilen en zich aan te passen. In andere gevallen daarentegen vindt de aanpassing niet plaats. Het kind kan dan last krijgen van een van de volgende problemen:
- Problemen met eten en slikken.
- Moeite met het uitspreken van bepaalde fonemen (Spaanse link).
- Een onvermogen om de tong uit te steken of bepaalde tongbewegingen uit te voeren.
- En problemen met het doorkomen van tanden.
Dus, als de anatomische misvorming een van deze moeilijkheden veroorzaakt, wordt het behandelen van de te korte tongriem bij kinderen noodzakelijk.
De diagnose van een korte tongriem
Zoals we al verwachtten, is de diagnose van een korte tongriem klinisch en valt onder de verantwoordelijkheid van de kinderarts, tandarts of logopedist. Directe observatie van de linguale anatomie en palpatie van de tong en het frenulum zijn voldoende om de diagnose te bevestigen.
Bij oudere kinderen kunnen specialisten een evaluatie van de tongmobiliteit uitvoeren. Daartoe vragen ze de kleine de tong uit te steken en in verschillende richtingen te bewegen. Ze observeren dan hoe hij de bewegingen uitvoert. Met de gegevens die de professionals uit deze test halen, kunnen ze de ernst van het probleem en de meest geschikte behandeling bepalen.
Behandelingen om een te korte tongriem bij kinderen te behandelen
De behandeling om de te korte tongriem op te lossen hangt af van elk individueel geval. Als de misvorming mild is en de tong enige beweeglijkheid heeft, kunnen vakmensen bepaalde oefeningen voorschrijven onder toezicht van een logopedist. Anderzijds zal voor de ernstigste gevallen een arts een operatie moeten uitvoeren om het probleem op te lossen.
Myofunctionele oefeningen
Door middel van bepaalde oefeningen die door logopedisten worden aangegeven, is het mogelijk de tongriem van kinderen te verlengen. Deze vorm van therapie werkt alleen in milde gevallen, waarin er al enige tongbeweeglijkheid is.
Het gaat erom de tong zo te trainen dat hij in staat is zonder problemen fonatie- en slikbewegingen uit te voeren. Het kind geniet meestal van de sessies, want het zijn eenvoudige en leuke activiteiten.
De oefeningen kunnen plaatsvinden als het kind zich bewust wordt van de delen van zijn mond en het vermogen heeft te begrijpen hoe hij ze moet uitvoeren.
Met herhalingen van de bewegingen rekt het frenulum geleidelijk op en laat het de tong vrijer en comfortabeler bewegen.
Hieronder vind je enkele oefeningen om de tongriem van kinderen te rekken, die kinderen thuis kunnen oefenen:
- Breng het puntje van de tong achter de boventanden en raak zo veel mogelijk van het gehemelte aan. Het is belangrijk dat het kind deze positie vasthoudt en de mond zo wijd mogelijk opent.
- Maak het geluid van een galopperende paard. De therapeut nodigt het kind uit om het geluid van de gang van het dier na te bootsen, in verschillende snelheden: Een wandelend paard, draf, en in galop. Het is belangrijk de nadruk te leggen op een langzame snelheid, omdat die een groter contact van de tong met het verhemelte mogelijk maakt.
Chirurgische behandeling
Chirurgische behandeling vindt alleen plaats in zeer ernstige gevallen, waarin conservatieve therapie het probleem niet oplost. Bijvoorbeeld wanneer de tongriem te kort is en het onmogelijk maakt essentiële mondfuncties uit te voeren.
De operatie heet een frenectomie en is een eenvoudige ingreep waarbij een kleine snede in het frenulum wordt gemaakt om de tong vrij te maken. Ze vindt plaats onder plaatselijke verdoving, behalve in enkele zeer specifieke gevallen die algehele verdoving vereisen. De operatietechnieken (Portugese link) variëren naar gelang de bijzonderheden van elk geval.
De postoperatieve periode brengt meestal geen grote complicaties met zich mee, behalve de ontsteking van het gebied die ophoudt naarmate de weefsels genezen en herstellen.
Het opvolgen van de instructies van de chirurg is essentieel om ongemak te voorkomen en het risico van infectie of bloeding uit de wond te verkleinen. Na de operatie moet de patiënt naar de logopedist om de losgelaten tong opnieuw te leren.
Het belang van medische controles
Tot besluit: geboren worden met een korte tongriem kan bij zuigelingen voedings- en spraakmoeilijkheden veroorzaken. Daarom is het belangrijk kinderen van jongs af aan mee te nemen naar medische en tandheelkundige controles.
Bij routine-afspraken controleren de vakmensen de mondholte en kunnen ze eventuele afwijkingen opsporen. Als de diagnose bevestigd wordt, is het het meest aangewezen vroeg een oplossing te zoeken.
Het uitrekken van de tongriem van kinderen voorkomt ongemak en complicaties in de gezondheid van kinderen. Hoe eerder de behandeling plaatsvindt, hoe beter de prognose en levenskwaliteit van de zuigeling.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Silva, H. L., Silva, J. J. D., & Almeida, L. F. D. (2018). Frenectomia: revisão de conceitos e técnicas cirúrgicas. Salusvita, Bauru, 37(1), 139-150.
- Villegas Campoverde, V. R. (2019). Frenectomía lingual con técnica romboidal (Bachelor’s thesis, Universidad de Guayaquil. Facultad Piloto de Odontología).
- de OLIVEIRA, D. A. M., SANCHES, I. P. R., & ANTONIO, R. C. (2019). Frenectomia lingual: relato de caso. Unifunec Ciências da Saúde e Biológicas, 3(5).
- Gravina, D. B. L., da Costa, C. F., Moreira, M. R., Miranda, A. F., de Castro, A. G., & de Souza Peruchi, C. M. (2020). Frenectomía en el tratamiento de la anquiloglosia Reporte de un caso. Revista de Odontopediatría Latinoamericana, 6(1), 44-52.
- Pastor-Vera, T., Rodriguez-Alessi, P., Ferrés-Amat, E., & Ferrés-Padró, E. (2017). Anquiloglosia y problemas de succión, tratamiento multidisciplinar: terapia miofuncional orofacial, sesiones de lactancia materna y frenotomía. Revista de logopedia, Foniatría y Audiología, 37(1), 4-13.
- Juárez, M. D. N. (2019). ANQUILOGLOSIA. e-Gnosis, 17.
- Belén, M., & Pérez, A. (2020). Influencia de la anquiloglosia en la producción de fonemas del habla (Bachelor’s thesis, Universidad Nacional de Chimborazo).
- Orte-González, E. M., Alba-Giménez, L., & Serrano-Alvar, B. (2017). La anquiloglosia y las dificultades que presenta en el amamantamiento. Matronas prof, 18(3), e50-7.
- Intriago Indio, E. J. (2020). Prevalencia de Anquiloglosia en pacientes pediátricos (Bachelor’s thesis, Universidad de Guayaquil. Facultad Piloto de Odontología).
- Castillo Perez, M. (2019). Anquiloglosia y lactancia materna en logopedia.