5 dingen die ik heb geleerd toen ik ben gestopt met schreeuwen tegen mijn kinderen

Geschreven en geverifieerd door de psychopedagoge Nadyra Muhammad.

Laatste update: 22 december, 2022

Soms, door de last van ons dagelijks leven, vergeten we het prachtige werk dat we voor ons hebben liggen als ouders en schreeuwen we tegen onze kinderen en maken we ruzie met ze. 

We doen dit niet omdat we ze zat zijn, maar omdat de vermoeidheid van de eindeloze taken. Dat komt nog bovenop het feit dat je ook moeder bent zijn tol kan eisen.

Ze zeggen dat het moederschap een moeilijke taak is. En dat is het zeker! Maar het kan ook het mooiste geschenk in de wereld zijn.

Soms zijn wij diegenen die veel te hoge doelen stellen voor onszelf. We willen perfecte kinderen die hun stem niet verheffen of die hun kleren niet vies maken. Ook willen we dat ze stil zijn en dat ze ons begroeten met een kus.

We willen kinderen die goede cijfers halen op school, die perfect opgeruimde kamers hebben, die boeken lezen op 6-jarige leeftijd, die hun haar niet in de war maken, nooit hun speelgoed kwijt zijn en zelf hun huiswerk doen….

We willen het soort kinderen die alleen in tijdschriften bestaan!

Perfectie is de vijand van het goede

Toen ik stopte met tegen mijn kinderen te schreeuwen leerde ik dat ik geen perfecte moeder hoef te zijn. Ik zit niet in een dagelijkse competitie en hoef niets aan niemand te bewijzen.

Ik heb begrepen dat mijn kinderen mij liever zien als ik niet perfect ben en niet alles plan en dat ik spontaner en gelukkiger kan zijn.

Misschien door de was morgen te vouwen of de afwas op een ander moment te doen voel ik me een gelukkiger mens en een meer ontspannen moeder. Dit maakt mij een betere moeder.

Misschien ziet mijn huis er niet uit als de cover van een tijdschrift maar de lach van mijn kinderen wel. En dat is omdat ik ben gestopt tegen mijn kinderen te schreeuwen.

Ik heb geen perfecte kinderen en ik wil ook geen perfecte kinderen

Mijn kinderen zijn volmaakt van onvolmaaktheid. Ze zijn echte kinderen: ze morsen met hun drinken, vinden het niet leuk om in bad te gaan, klagen als ze hun kamer op moeten ruimen en ze willen altijd nieuw speelgoed…. en zo hoort het ook toch? Het zijn kinderen!

Ik hou van ze zoals ze zijn, als een wervelwind van gelach en natte kusjes, soms roekeloos omdat ze spontaan zijn, soms chagrijnig omdat ze hun eigen mening hebben over dingen, soms grillig omdat ze gewoon gelukkig willen zijn.

Dat is wie mijn kinderen zijn: perfect onvolmaakt, ze zijn kinderen.

Ik ben de moeder die mijn kinderen nodig hebben

Nog voordat ze in mijn leven kwamen had ik al ideeën over hoe ik mijn kinderen op wilde voeden. Toen ze onderweg waren plande ik wat ik in elke situatie zou gaan doen. Ik wilde geen onvoorbereide moeder zijn.

Ik ontdekte hoe ik ze ging leren bidden en hoe goede tafelmanieren te hebben. Ik zei tegen mezelf dat ik ze nooit junkfood zou geven en dat ik ze zou leren hoe moedig, onafhankelijk en vrijgevig te zijn.

Kortom, ik maakte plannen met mensen die ik nog niet had ontmoet – grote fout!

Toen realiseerde ik mij dat ik de moeder moest zijn die elk van hen nodig heeft, niet degene die ik van plan was te zijn – soms streng, andere keren warm; soms beschermend en soms meer agressief.

Omdat elk kind mij op een andere manier nodig heeft. Omdat elk kind anders is.

De mening van anderen doet er niet toe

Ik heb hele goede vrienden met wie ik eerlijk kan zijn over de moeilijkheden die ik soms heb bij het opvoeden van mijn kinderen. Ik luister ook naar die van hun.

We lachen samen en we maken ons samen zorgen. We proberen problemen op te lossen of we waarschuwen elkaar over wat er ons nog te wachten staat. Zij zijn mijn partners in het ouderschap, na de vader van de kinderen.

Maar ik heb ook geleerd dat er woorden en blikken zijn die niet nodig zijn. Die van onoprechte mensen die net doen alsof ze perfect zijn om de schijn op te houden.

Hun meningen en adviezen zijn voor mij niks waard. Ik denk dat ze mij nodig hebben om iemand te hebben om tegen op te scheppen.

Ik heb geleerd mijzelf te motiveren

Één van de vele dingen die mijn kinderen mij geleerd hebben is om net dat extra stapje te nemen op de momenten dat ik mij uitgeput voel. Inderdaad ja, ze hebben me geleerd mezelf te pushen. Om een beter mens te zijn, mezelf te vergeven met een vast geloof in de volgende kans.

Ze hebben mij geleerd om te beseffen dat ik sterk en volhardend ben, meer dan ik zelf dacht. Ze hebben mij geleerd om op het doel te focussen, niet op de obstakels. En dat ik dit kan doen zonder tegen mijn kinderen te schreeuwen.

Ik ben nu een betere versie van mezelf vergeleken met toen ze net geboren werden. Ze hebben mij ertoe gedwongen om mezelf opnieuw uit te vinden en hebben mij uitgedaagd om beter te zijn.

Misschien zeggen mijn lichaam en de donkere kringen onder mijn ogen iets anders, om over mijn nagels maar niet te spreken!

ik zeg niet dat ik niet mis hoe ik er vroeger uitzag, maar wie ik nu geworden ben zou ik met niets ter wereld willen ruilen.

Elke dag word ik wakker met het verlangen een goede moeder voor ze te zijn en de voortdurende kracht zal hebben om ze op te voeden op de manier die elk van hen nodig heeft, niet om mijn ego tevreden te stellen.

Eerlijk gezegd ga ik niet iedere avond helemaal tevreden met mezelf naar bed. Sommige avonden ben ik het wel, sommige weer niet. Weer andere avonden ga ik naar bed met het gevoel dat ik ze een betere dag verschuldigd ben, met meer knuffels en misschien met veel geduld.

Die dagen, meer dan anders, ga ik naar bed met de volledige intentie dat ik morgen een nieuwe kans heb om niet tegen mijn kinderen te schreeuwen.