Emotionele verwaarlozing: een brief van een dochter aan haar vader

5 minuten

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog María Alejandra Castro Arbeláez.

Laatste update: 22 december, 2022

Helaas is pijn een realiteit in onze samenleving. Er zijn veel families die uit elkaar gaan door verschillende redenen. Een van de meest hartbrekende redenen is emotionele verwaarlozing.

Vandaag lezen we een brief van een klein meisje naar haar vader. Hierin komen we erachter dat emotionele verwaarlozing nog moeilijker kan zijn voor kinderen dan fysieke verwaarlozing.

Emotionele verwaarlozing in de jeugd

Wanneer ouders uit elkaar gaan of scheiden is het erg moeilijk voor kinderen. Het is moeilijk voor ze om het te accepteren of begrijpen waarom het is gebeurt. Het is moeilijk om de sterke emoties die ontstaan bij het uit elkaar gaan van ouders en bij emotionele verwaarlozing met woorden te beschrijven.

De gevolgen van emotionele verwaarlozing in de jeugd variëren van een identiteitscrisis tot een laag zelfvertrouwen. Deze kinderen hebben moeite met het rekening houden met anderen, ontwikkelen onzekerheden en denken vaak dat ze nooit waardig genoeg zijn voor iemand.

Kinderen kunnen denken dat zij iets fout hebben gedaan waardoor een ouder hun verlaten heeft.

“Voor een kind is het erg moeilijk om te accepteren dat een ouder liever een andere familie heeft en besloten heeft om niet meer terug te komen naar de familie die hij achtergelaten heeft. Voor kinderen is het acceptatieproces zo moeilijk dat ze stabiliteit en constante liefde nodig hebben, een emotionele toevlucht.”

Emotionele verwaarlozing in de jeugd kan erg pijnlijk zijn. We zullen je nu een brief laten lezen die een klein meisje aan haar vader heeft geschreven.

Ze zeggen dat we onze eigen kracht niet kennen, tot sterk zijn de enige optie is die we hebben. Dit kleine meisje besloot om sterk te zijn en haar wonden te helen met deze mooie brief.

Brief van een klein meisje aan haar vader

Papa, ik wil dat je weet dat ik de hele tijd aan je denk.

Elke dag vraag ik mij af wat er was gebeurt als je niet weg was gegaan. Maar ik denk dat het zo beter is.

Ik heb mijn passie gevonden: kunst. Als je bij me was had ik je gevraagd om me mee te nemen naar museums, fototentoonstellingen en galerijen, maar ook naar orkest-concerten en boeklezingen. Dat zou echt geweldig zijn.

Kunst heeft me geholpen om veel dingen te ontdekken, mensen te observeren en mijn verbeelding te ontwikkelen. Vandaag is jouw lach het enige wat ik me zou willen inbeelden.

Ik vraag me af hoe je ogen er uit zien als je verdrietig bent of hoe je voorhoofd rimpelt als je boos bent. Ik zou veel foto’s van je maken, want ik heb eindelijk de camera die ik altijd al gewild heb, degene waar ik zo vaak om gevraagd heb.

Soms droom ik dat we samen lopen terwijl je me in je armen houdt en dat we over straat lopen en ik mijn hoofd laat rusten op jouw schouder. Ik heb me altijd afgevraagd hoe het zou voelen als je “je bent zo mooi” tegen me zou zeggen. Jammer genoeg heb je dat nooit kunnen doen.

Er is niks mis, papa. Ik snap dat je het erg druk hebt.

De dag dat je wegging

Je ging weg. Maar ik weet dat het niet de fout van mijn moeder of mij is. Ik heb altijd zo sterk willen zijn als jij, maar dat kan ik niet want ondanks alles mis ik je zo erg.

De dag dat je wegging herinner ik me nog goed. Ik had graag willen weten dat ik je nooit meer zou zien zodat ik je stevig kon knuffelen en je kon vertellen dat ik altijd van je zou houden.

Waarom heb je me de waarheid niet verteld, papa? Als je dat had gedaan was alles vandaag makkelijker geweest.

Ik wou dat je ons gekozen had. Ik had je nodig. Ik had het nodig om elke ochtend naar jouw woorden van bemoediging te luisteren, je advies en bovenal dat je me vertelde dat geen man me slecht mag behandelen, omdat ik waardevol ben.

Vandaag ben ik me dit allemaal bewust, maar het was makkelijker geweest al had ik het van jou gehoord.

“Ik geef jou niet de schuld. Ik geef je niet de schuld voor mijn onzekerheden, voor de vreselijke angst die ik heb voor achterlating, voor leegte. Vaak heb ik gelooft dat mijn gebreken groter zijn dan mijn deugden. Dat zit allemaal in mijn hoofd en ik moet er leren mee om te gaan.”

Ik heb geprobeerd de leegte te vullen

Ik heb vaak geprobeerd om de leegte die ik voel te vullen, ook op manieren waar ik niet trots op ben.

Mijn liefdesrelaties zijn rampzalig geweest door de angst dat ze me zouden verlaten. Soms huilde ik bij de gedachte dat ik nooit met iemand zou trouwen en dat maakte me erg laf in de liefde.

De waarheid is dat ik niet wil lijden zoals mam deed door jou.

Wat zijn goede geloftes als je ze niet nakomt?

Mama en ik hebben het redelijk goed gehad en ik bewonder haar erg. Ze staat altijd aan mijn zijde, ze heeft me geleerd dat het altijd beter is om te lachen, hoe moeilijk het leven ook is. Ze is een echte vrouw.

Wanneer ik mam zie vind ik het moeilijk om te begrijpen waarom je ons verlaten hebt. Soms denk ik dat je bang was, voor je kracht en je verlangen om door te gaan. Toen het moeilijk werd ben je gevlucht. Hoewel ik hier niet over oordeel.

Ik weet dat als ik weer moest kiezen bij wie ik zou blijven, dat ik altijd voor haar zal kiezen. Ik weet ook dat jij bij je andere familie zou blijven.

Tranen zijn niet meer nodig

Ik hoop met heel mijn hart dat je voor je vrouw en kinderen bent wat je niet voor ons kon zijn: een vader en een trouwe partner. Hierbij neem ik afscheid met droge ogen, want tranen zijn niet langer meer nodig.

Ik weet dat ik heb gezegd dat ik altijd van je zal houden. Maar vandaag ben ik ervan overtuigd dat het enige waar ik van hou de gedachte is van hoe je had kunnen zijn. Het enige waar ik je voor kan bedanken is mijn leven, want dat is het grootste geschenk dat je mij gegeven hebt. Ik hoop echt dat het goed met je gaat. Ik stuur je een knuffel en een afscheidszoen, waar je ook bent.

Vandaag ben ik genezen.