Ik ben bang dat mijn kind te snel groot wordt
Ik kom een foto tegen van jaren of maanden geleden en ik kan het gewoon niet geloven. Ik kan niet begrijpen hoe de tijd zo snel is gegaan. Mijn geheugen brengt me terug naar het eerste moment dat ik hem in mijn armen hield en de nostalgie bloeit plotseling op. Hij was zo klein, zo onschuldig, zo kwetsbaar en krachtig tegelijk. Het maakt me bang dat mijn kind te snel groot zal worden.
Ik herinner me wanneer hij zijn eerste woordje zei, het lijkt wel gisteren. Ik vind de kleren die hij droeg tijdens zijn eerste levensdagen en ik ben geschokt als ik merk dat vandaag, slechts een paar jaar later, dat dierbare rompertje niet eens meer om één voet past.
Toen ik zwanger was, waarschuwde iedereen me om “van elk moment te genieten, want ze worden zo snel groot” en “zoveel mogelijk van zijn kindertijd te profiteren, want binnenkort komt de tijd dat hij je zal vertellen dat hij uit huis gaat”. Hoewel het me niet verbaast dat ik heimwee heb naar die tijd, had ik nooit gedacht dat het zo intens zou zijn.
Ononderbroken groei, een verlangen en een angst
Het beangstigt me om te beseffen dat mijn zoon niet alleen met de snelheid van het licht lijkt op te groeien, maar ook dat hij nooit meer het onschuldige wezentje zal zijn dat hij ooit was. Ik vraag hem niet om niet volwassen te worden, natuurlijk niet. Het is eerder een gevoel dat even tegenstrijdig als absurd is: ik ben bang voor de groei van mijn zoon, maar tegelijkertijd wil ik uit alle macht dat hij opgroeit.
Ik droom ervan om hem groot, verantwoordelijk, aardig en onafhankelijk te zien. Het is spannend om hem te begeleiden bij de belangrijke beslissingen in zijn leven. Ik ben heel nieuwsgierig naar de paden die hij zal inslaan. Hoe zal zijn volwassen leven eruit zien? Wat zal hij leuk vinden om te doen? Wat zullen zijn grootste angsten zijn?
Ik wil zien hoe hij fouten maakt en daarvan leert. Ik wil hem verliefd zien worden. Maar hem ook helpen bij zijn eerste liefdesverdriet. Ik wil dat hij de moed heeft om te zijn wie hij wil zijn. Zelfs als zijn benen trillen, wil ik dat hij risico’s durft te nemen. Ik zou graag willen dat hij zijn vriendelijkheid, gevoel voor humor en transparantie behoudt.
Het punt is dat mijn zoon sneller opgroeit dan ik zou willen. En wat ben ik bang dat ik het tempo niet onder controle heb! Ik ben er gewoon niet klaar voor dat hij mijn knuffels afwijst. Ik ben er ook nog niet klaar voor dat hij niet langer mijn hulp nodig heeft bij het pakken van de koektrommel, die vandaag de dag maar een paar centimeter hoger staat dan waar hij bij kan. Maar, of ik het leuk vindt of niet, hij zal volwassen worden. Die tijd zal komen en ik zal genieten van een nieuwe band met een tiener, een jongvolwassene en dan een volwassene.
Onvermijdelijke veranderingen als een kind opgroeit
Wat me het meest beangstigt aan opgroeien zijn de veranderingen die daarmee gepaard gaan. Naarmate hij ouder wordt, verandert zijn leven, net als dat van ons allemaal natuurlijk. Ik herinner mezelf op zijn leeftijd: hoewel ik mijn gevoelige en dromerige essentie heb behouden, ben ik een ander persoon.
“We zijn een soort op reis. We leven omdat we in beweging zijn”.
– Jorge Drexler –
Op een gegeven moment vervangt hij chocolademelk door koffie, wandelingen in het park door avondjes uit met vrienden en zijn zoekgeschiedenis op internet verandert volledig. Plotseling zal hij stoppen met me zijn tekeningen te bezorgen met de schattigste tekst die ik ooit in mijn leven heb ontvangen: “Ik hou van je, mam.” Uiteindelijk zal de ontvanger van zijn liefdesboodschappen een ander zijn.
Hij zal zich anders voelen, anders denken en kiezen vanuit een ander perspectief. Simpel gezegd, hij zal de wereld door andere ogen bekijken en handelen vanuit zijn eigen gezichtspunt. Veranderingen duiden op overgang, maar ook op leren. Verlangens veranderen en behoeften ook. En wat is er beter dan in beweging te zijn om ons pad aan te passen?
Geniet van het huidige moment
De klok tikt door. De tijd vliegt en ouders zijn vaak bang dat hun kind te snel volwassen wordt. En tot nu toe heeft nog geen mens een manier gevonden om de tijd stil te zetten. Daarom moeten we beginnen met het accepteren van deze realiteit die ons volledig te boven gaat.
Met dankbaarheid en aanwezigheid neem ik me voor om van elk moment te genieten. Om mijn kind meer te knuffelen dan gewoonlijk. Plezier te hebben en me met hem te vervelen. Gesprekken, spelletjes, pijn en vreugde te delen. Aanwezig te zijn in de vorm waarin hij me nodig heeft. Onze kinderen groeien voortdurend voor onze ogen op. Dus, beter om elke seconde van ons gedeelde bestaan te benutten dan een strijd te voeren die al verloren is.
