Hebben moeders een voorkeur voor hun zonen?
Geef het maar toe! Moeders hebben een voorkeur voor hun zonen, boven hun dochters … althans dat is wat Shona Sibary – de zeer controversiële Britse moeder van 4 – zegt.
Shona Sibary heeft drie dochters en slechts één zoon. Ze zegt dat ze zich opgelucht voelde toen ze erachter kwam dat ze een zoon zou krijgen. En ze geeft toe een nauwere band te hebben met haar enige zoon dan met haar dochters. Ze beweert zelfs dat moeders een voorkeur hebben voor hun zonen.
Hebben moeders een voorkeur voor hun zonen?
Dit is wat ze schreef:
Het moment was eindelijk aangebroken toen ik twintig weken zwanger was en op de onderzoektafel lag, klaar voor mijn echografie. Ik kon mijn ongeduld nauwelijks onder controle houden.
De echoscopist had me verward met het soort vrouw dat een hele uitweiding wilde over de ontwikkeling van haar groeiende baby. Ze wauwelde maar door over vingertjes en teentjes en de grootte van het hoofdje terwijl ik maar één enkel ding wilde horen.
Ik wilde wel schreeuwen, tegen de foetus, natuurlijk niet tegen de scanner: “Kom op, open je beentjes en laat me zien wat daar zit!”
En toen gebeurde het, als bij toverslag. De baby bewoog om alles te onthullen en de echoscopist wendde zich tot mij en zei:“nou, er is absoluut iets aan het bengelen en – laten we het zo zeggen – het is niet de navelstreng.”
Engelen daalden neer uit de hemel en zongen aria’s, dat was de vreugde die ik voelde.
Na twee meisjes en vier jaar op kleine plastic Polly Pocket-onderdelen op de vloer van de woonkamer te stappen; na een tsunami van roze, en haar dat in de knoop zit en kieskeurig eten, kreeg ik eindelijk een jongen!
Geef de schuld maar aan de hormonen, maar ik barstte meteen in tranen uit, van opluchting.
Eindelijk een jongentje!
En nu, twaalf jaar later, voel ik me nog zo ongeveer hetzelfde. Na de geboorte van Monty heeft een andere dochter zich nog aangesloten bij ons kroost. Ze heet Dolly en is nu vijf. Het oestrogeenpeloton is dus daarmee gegroeid tot drie.
Monty is mijn enige zoon. Misschien is dit een verklaring. Wanneer hij ‘s morgens de keuken inloopt, slordig, niet veel zeggend en wat onfris ruikend, sta ik daar ademloos en vol bewondering naar hem te kijken.
Ik herinner me dat ik naar mijn pasgeboren zoon staarde door de Perspex-zijkant van zijn bedje en in een mist van hormonale emotie dacht: “ik zal het meisje doden dat jouw hart breekt.”
En nu beschuldigen jullie me vast allemaal van flagrant favoritisme. Maar er is toevallig wel sterk historisch en literair bewijs dat de sterke band tussen moeder en zoon bevestigt.
Literatuur, moeders en zonen
Om nog maar te zwijgen van de uitslagen van een onderzoek van Netmums onder 2.500 moeders. De helft van die moeders bevestigde namelijk een sterkere band met hun zonen te hebben. Een overweldigende 88% gaf toe dat ze hun dochters anders behandelden dan hun zonen.
Alle vier mijn kinderen hebben een sterke persoonlijkheid en vertonen regelmatig gedrag dat niet noodzakelijkerwijs een weerspiegeling is van hun sekse. Ze kunnen eindeloos ruzie maken, grenzen proberen te verleggen en me radeloos maken.
Ben ik daardoor harder voor de meiden? Reken maar! En weet je hoe dat komt? Het is omdat Flo, 16, me met een blik van minachting fixeert. En het komt doordat Annie, 14, met haar ogen rolt. Het is alsof ik in de spiegel kijk en… ik ben niet altijd blij met wat ik dan zie.
Met Monty is het anders. Mijn relatie met hem voelt lichter, niet bezwaard door de angst die ik vaak voel wanneer ik mijn eigen tekortkomingen weerspiegeld zie in mijn dochters.
Ik ben misschien kritischer over de meisjes, me meer bewust van hun tegenslagen en de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd. Maar echt, ze hebben een griezelige handigheid om me me soms de slechtste moeder ter wereld te laten voelen.
Natuurlijk hou ik van al mijn kinderen, jongens én meisjes
Natuurlijk, ik hou van al mijn kinderen op een verschillende manier. Alleen met de meisjes heb ik vaak het ongemakkelijke gevoel dat ik meubels in elkaar probeer te zetten met een handleiding in het Koreaans.
Niets wat ik zeg of doe, is goed. Ze kunnen ongelooflijk overgevoelig zijn. Ze dagen me uit, duwen me weg en laten me voelen dat ik elke dag tekort schiet in mijn moederlijke plichten.
Monty is een totaal ander wezen. Hij vertelt me dat ik het altijd goed doe. Zelfs als ik weleens tekeer ga of vergeet zijn sportoutfit te wassen. Wanneer hij bij me is, slaagt hij er op de één of andere manier in om me ervan te overtuigen dat ik een geweldige opvoedster ben.
Onze relatie is gebaseerd op het beurtelings elkaar schouderklopjes geven. Flo, Annie en Dolly geven er de voorkeur aan me constant op mijn tenen te laten lopen.
Het moment komt eraan dat ik niet meer het middelpunt ben van het leven van mijn zoon
Of zou het misschien meer te maken met een oud Engels gezegde? “A son is a son until he takes a wife, but a daughter’s a daughter all of her life.” Het betekent zoiets als: “een zoon is een zoon tot het moment dat hij een vrouw krijgt, maar een dochter blijft haar hele leven lang een dochter.”
Diep van binnen weet ik dat de klok tikt. Het moment zit eraan te komen dat ik niet meer het middelpunt van Monty’s leven zal zijn.
Binnen korte tijd zal er een andere vrouw in de coulissen staan, klaar om zijn hart te stelen. Misschien dan, en alleen dan, kan mijn relatie met mijn dochters echt tot zijn recht komen. Tenminste, als we tegen die tijd nog met elkaar spreken.
