Je kinderen afwijzen: waarom doen sommige ouders dat?

Voordat je ouders die hun kinderen afwijzen veroordeelt, is het belangrijk om het probleem aan te pakken dat een gezonde hechting in de weg staat.

Geschreven en geverifieerd door de psycholoog Maria Fátima Seppi Vinuales.

Laatste update: 10 december, 2023

Ouderschap is een ervaring die meerdere nuances kent. Het is uniek en niet alle mensen ervaren het op dezelfde manier. In sommige gevallen zijn er ouders die hun kinderen afwijzen en er niet in slagen een band met hen op te bouwen, en dit veroorzaakt bij hen diepe frustratie en schuldgevoelens. Vooral omdat er van je verwacht wordt dat je van je kinderen houdt.

Achter dit mandaat gaat een ongemak schuil dat niet alleen gevolgen op persoonlijk niveau met zich meebrengt, maar ook gevolgen heeft voor de kinderen en hun gezinskern. Voordat we ontkennen dat er ouders zijn die hun kinderen afwijzen, is het het beste om het probleem aan te pakken.

Over de afwijzing van ouders ten opzichte van hun kinderen

Voordat we onderzoeken waarom er ouders zijn die hun kinderen afwijzen, is het belangrijk om te begrijpen dat deze afwijzing (Spaanse link) op veel manieren tot uiting kan komen: vijandigheid, onverschilligheid of verwaarlozing, onder andere. Maar de gevolgen hebben altijd invloed op beide partijen, met een impact op het gevoel van eigenwaarde, op het gevoel geliefd en gewaardeerd te worden en op het vertrouwen. Vandaar het belang van de aanpak.

Weet waarom sommige ouders hun kinderen afwijzen

Allereerst is het belangrijk om te erkennen dat de relatie tussen ouders en kinderen een band is die wordt opgebouwd en beïnvloed door meerdere factoren. Daarom spelen onder andere persoonlijke kenmerken, de context of het vitale moment een rol. Door de manier waarop we bepaalde omstandigheden presenteren, kan de ervaring positief of negatief zijn. Daarom is het ook belangrijk om daar rekening mee te houden als je met afwijzing omgaat.

Negatieve hechtingservaringen

Er zijn ouders die er niet in slagen om een emotionele band met hun kinderen op te bouwen omdat ze zelf geen gezonde en liefdevolle hechtingsband hebben. Daardoor hebben ze een open wond die ze nog niet hebben kunnen helen en dat is een belemmering.

Daarom is reflectie een van de ouderlijke competenties die je uitnodigt om na te denken over je eigen kindertijd, opvoeding, ouderlijke modellen en aspiraties. Dit alles impliceert echter een werk van openheid, erkenning, vergeving en analyse, dat even noodzakelijk als pijnlijk is.

De druk van het ouderschap

In veel gevallen is er een afwijzing van kinderen omdat de beslissing om ouders te worden geen keuze was, maar eerder een sociale druk. Er zijn eindeloos veel mandaten die we horen en die er soms toe leiden dat mensen toegeven aan het moederschap, zelfs als dat eigenlijk niet gewenst is.

Ouders worden is echter een ervaring van enorme complexiteit, die toewijding vereist en die verbittering kan veroorzaken als het niet gewenst is.

Perinatale depressie of postpartum depressie

Zwangerschap is als een revolutie, want er vinden lichamelijke en hormonale veranderingen plaats, evenals emoties die schommelen tussen vreugde en angst of stress en vermoeidheid. Ook economische zorgen steken de kop op, samen met alle verwachtingen die de situatie omringen, en zorgen voor een overbelasting.

Dit alles kan leiden tot perinatale depressie (vanaf het begin van de zwangerschap tot het eerste levensjaar van de baby) of postpartum depressie, en het moeilijk maken om de band op te bouwen.

Om de moeder te ondersteunen, is het belangrijk om dit type depressie te onderscheiden van de zogenaamde baby blues, die van korte duur zijn en in de eerste week na de geboorte plaatsvinden.

Ongeplande zwangerschap

In sommige gevallen heeft de oorsprong van de afwijzing te maken met het feit dat het kind op komst niet in de plannen stond. Ook omdat de aanstaande ouders zich niet in het beste moment van hun leven of in hun relatie als koppel bevinden.

Verwachting versus realiteit

Vaak heeft afwijzing te maken met het geïdealiseerde beeld van wat het betekent om een ouder te zijn. We hebben het meestal alleen over de rooskleurige kant van het ouderschap: de eerste woordjes van de baby, borstvoeding, de eerste lachjes en andere mooie herinneringen.

We spreken echter weinig over de mentale overbelasting, werkzorgen, het gebrek aan intimiteit of het verlies van de eigen ruimte. Het is ook belangrijk om die B-kant te laten zien, zodat de verwachting niet plotseling uit elkaar spatten en alles ontoereikend lijkt.

Laten we hulp vragen normaliseren

We zijn geen slechtere ouders als we accepteren dat we afwijzing voelen naar ons kind en om hulp vragen. Sterker nog, het maakt ons beter omdat we een oplossing kunnen zoeken en voorkomen dat we een ander die van ons afhankelijk is schade toebrengen. De kwaliteit van gehechtheid is de basis waarop we eigenwaarde en latere relaties bouwen. Sterker nog, vaak is die afwijzing niet eens gerelateerd aan het kind in kwestie, maar aan eerdere ervaringen waarvan we moeten herstellen.

Als je in een vergelijkbare situatie zit of iemand kent die dat zit, onthoud dan dat het gevoel van afwijzing van je kind je niet de slechtste ouder ter wereld maakt. Je bent een persoon met angsten, ervaringen, pijnen en zorgen, die het verdient om zich goed te voelen en die niet alleen is. Het benoemen van emoties, het valideren van wat je voelt en het ontwikkelen van hulpbronnen om ermee om te gaan zijn enkele manieren om een plezierige ervaring om te draaien.