4 fouten om te vermijden bij hoogbegaafde kinderen
Als je de ouder bent van een kind met een hoog IQ, dan is het normaal dat je niet weet hoe je met bepaalde situaties om moet gaan. Laten we eens kijken naar enkele van de meest voorkomende fouten die ouders met hoogbegaafde kinderen vaak maken.
Over het algemeen gebeuren deze fouten, omdat we niet weten hoe we op de briljante vaardigheden en zwakheden van onze kinderen moeten reageren.
Kinderen thuis onderwijzen kan vaak moeilijk, stressvol en intimiderend zijn. Dit geldt des te meer als het gaat om kinderen met hogere intellectuele vermogens. Hun eisen zijn veel uitdagender.
Hulpmiddelen zijn schaars, wanhoop ontstaat en dit is het moment dat we bepaalde hindernissen op de weg van onze kinderen beginnen te plaatsen. Dit is natuurlijk onbedoeld, in feite doen we dit vaak zonder het zelf te merken.
De bereidheid en de wens om onze kleintjes te helpen, motiveren ons echter om te zoeken naar de juiste hulpmiddelen en strategieën om de genialiteit die ze bezitten te benadrukken. Wat belangrijk is, is het vinden van het juiste onderwijsmodel dat bij hun behoeften past en het thuis aan te vullen.
Dus het beste wat je kunt doen, is de voordelen en nadelen onderzoeken van kinderen met een hoog intellectueel vermogen. Op deze manier kunnen we ze helpen om een optimale ontwikkeling te bereiken.
Fouten om te vermijden bij hoogbegaafde kinderen
1. Ze uitfoeteren voor hun slechte handschrift
Over het algemeen, wanneer ouders de opdrachten van hun kinderen bekijken, dan zien we een handschrift dat ons allesbehalve trots maakt. Dus dan richten we hun aandacht erop zonder de reden erachter te begrijpen. De reden ligt in een interne dyssynchronie tussen hun intelligentie en hun motoriek.
Deze afwijking verwijst naar problemen met schrijven vanwege een probleem bij het coördineren van handbewegingen. Als we erop aandringen dat onze begaafde kinderen netjes en correct schrijven, dan kunnen ze zich angstig en ontevreden over zichzelf voelen. Dit is een veel voorkomende situatie in de huizen van hoogbegaafde kinderen.
In dit soort gevallen moeten we onze kleintjes met veel geduld en genegenheid behandelen. Het is prettig dat ze zich erkend voelen vanwege hun prestaties. Negatieve nadruk leggen op deze zwakte kan bijdragen aan een laag zelfvertrouwen.
Als je merkt dat je hoogbegaafde kind deze moeilijkheid heeft, dan is het het beste om hem te helpen zijn handschrift te corrigeren met wat eenvoudige kalligrafie. Op die manier kan hij leren zijn woorden te vormen. Dit is een uitdaging die hij gemakkelijk kan overwinnen.
2. Straffen voor het geven van slechte uitleg
Als we onze kinderen wat laten lezen, dan gaan we ervan uit dat ze een buitengewone interpretatie geven omdat ze begaafd zijn. Wanneer ze niet aan onze verwachtingen voldoen, dan kunnen we in sommige gevallen teleurstelling laten zien.
Door dit te doen slagen we er niet in de reden achter hun falen te begrijpen en deze houding helpt onze kinderen niet om beter te worden.
Een van de oorzaken van deze moeilijkheid is dat kinderen met hoge intellectuele capaciteiten meer redeneervaardigheden hebben dan taalvaardigheid. Ze onthouden niet wat ze lezen. Het begrijpen van de tekst is genoeg voor ze.
Wanneer de tijd dan komt om uit te leggen wat ze hebben gelezen, hebben ze het daardoor moeilijk. Ze kunnen vaak de woorden niet vinden om de tekst uit te leggen. Dit is een ander type dyssynchronie, tussen taal en rede.
“Houd mij weg van de wijsheid die niet huilt, de filosofie die niet lacht, en de grootsheid die niet voor kinderen buigt.”
-Khalil Gibran-
3. Hoogbegaafde kinderen forceren om bij een groep te horen waar ze zich niet comfortabel bij voelen
Hoogbegaafde kinderen zoeken vaak het gezelschap van volwassenen, omdat hun IQ en volwassenheid vergelijkbaar zijn. Ze nemen adequaat deel aan gesprekken, bieden ideeën en lossen in sommige gevallen heel gemakkelijk problemen op.
Veel ouders hebben een ontoereikende perceptie van deze houding. Als gevolg hiervan dwingen ze hun hoogbegaafde kinderen om met kinderen van hun eigen leeftijd om te gaan.
Dit kan ertoe leiden dat hoogbegaafde kinderen zich geïsoleerd, introvert en geremd voelen met betrekking tot het tonen van hun capaciteiten. In sommige gevallen kan dit zelfs resulteren in het afwijzen van leeftijdsgenoten en pesten.
4. Een gebrek aan interesse tonen om ze te helpen
Hoogbegaafde kinderen zijn vaak heel nieuwsgierig. Ze moeten alles onderzoeken dat hun aandacht trekt en willen de hele tijd leren.
Sommige ouders hebben echter niet de tijd of de wens om ze te helpen. Om deze reden reageren ze negatief op de vragen die hun kinderen stellen, of laten ze ze gewoon alleen als ze een opdracht hebben.
Dit is een ernstige maar veel voorkomende fout. De bedoeling van ouders moet altijd zijn om 100% te helpen, zodat hun kinderen op alle gebieden kunnen verbeteren.
Als kinderen te veel vragen stellen, dan is dat omdat ze de behoefte en het verlangen hebben om te leren. We moeten vriendelijk reageren, zodat onze kinderen kunnen worden gevoed met kennis en de steun van hun familie voelen.
Om deze fouten, die we vaak bij hoogbegaafde kinderen maken, te voorkomen, is het belangrijk om ze te accepteren zoals ze zijn. Vermijd het om je geduld te verliezen als ze nieuwsgierig zijn, dwing ze niet om iets te doen en geef advies. Moedig ze ook aan om nieuwe uitdagingen aan te gaan zonder bang te hoeven zijn voor mislukkingen.
Kortom, het is belangrijk om tijd te besteden om je kinderen te helpen bij hun taken. Hoogbegaafde kinderen hebben ook erkenning nodig om hun doelen te bereiken.
Als je het advies van vandaag in de praktijk brengt, dan draag je bij aan het algehele geluk van je kinderen en leer je hun vaardigheden zonder angst te tonen.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Barragán, M. C. (2009). Identificación del alumnado con altas capacidades intelectuales. Revista Digital Innovación y Experiencias Educativas, 25, 1-15.
- Gálvez, J. M. (2000). Alumnos precoces, superdotados y de altas capacidades. Ministerio de Educación.
- Sánchez, C. (2006). Principales modelos de superdotación y talentos. Universidad de Murcia, Departamento de Métodos de Investigación y Diagnóstico en Educación, España.
- Sastre-Riba, S. (2008). Niños con altas capacidades y su funcionamiento cognitivo diferencial. Rev Neurol, 41(Supl 1), S11-6. http://www.carei.es/archivos_materiales/AACC.pdf
- Tourón, J. & Reyero, M. (2001). La identificación de alumnos de alta capacidad. Bordón, 54 (2), 311-338.