Postnatale dwangstoornis of postnatale obsessief compulsieve stoornis

Postnatale dwangstoornis (ook wel postnatale obsessief compulsieve stoornis genoemd), is zoals de naam al zegt, een bepaald soort gedragingen en gedachten die een vrouw kan ervaren na een bevalling.

Zoals bij iedere andere dwangstoornis, wordt het dagelijks leven van een vrouw op meerdere niveaus verstoord.

Oorzaken van postnatale dwangstoornis

Men is het niet eens over de oorzaak van een dwangstoornis, maar sommige experts denken dat de hormonale en fysieke veranderingen na de bevalling de schuld ervan zijn.

Zoals bij veel andere aandoeningen, wordt de oorzaak gezien als een mix van genetische, biologische en omgevingsfactoren. Daarbij worden bepaalde factoren ervan verdacht om mensen vatbaarder te maken voor een dwangstoornis.

Risicofactoren

1. Dwangstoornissen komen voor in de familie
   
2. Stemmingsstoornissen: stress, angst, depressie, enz.
3. Traumatische of stressvolle gebeurtenissen
4. Problemen tijdens de bevalling en een gebrek aan postnatale hulp

Hoe vaak komt het voor?

Er wordt geschat dat ongeveer 3% van alle nieuwe moeders een postnatale dwangstoornis ontwikkelt. De vrouwen waarbij al eerder angst en depressie werden vastgesteld zijn er vatbaarder voor.

Over het algemeen verwarren vrouwen die te maken hebben met deze stoornis, het vaak met postnatale depressie. Daarom wordt de stoornis vaak genegeerd en is het niet makkelijk om vast te stellen hoe vaak het voorkomt.

Het moet worden gezegd dat niet alle gevallen hetzelfde zijn. Sommige vrouwen hebben last van een milde vorm van de stoornis. En bij anderen uit de aandoening zich op een extremere manier voor.

Preventie

Hoe je een dwangstoornis kunt voorkomen is nog niet bekend. Een gezonde levenswijze en goede persoonlijke zorg (mentale zorg) zullen echter zonder twijfel helpen.

Als een postnatale dwangstoornis vastgesteld is door een expert, is het belangrijk om het te behandelen. Op deze manier kunnen er goede resultaten behaald worden en kan er snel verbetering bereikt worden.

Symptomen van postnatale dwangstoornis

Alles wat betreft de zorg voor de baby wordt tot in het extreme uitgevoerd. Daarom wordt er extreem gedrag ontwikkeld, zoals onder andere overbescherming en overmatig schoonmaken.

• Slapeloosheid
• Een gebrek aan rust (door het zorgen voor de baby)
• Overmatig beschermen. De moeder heeft bijvoorbeeld de baby constant in haar armen omdat ze bang is dat er iets zal gebeuren met hem.
• Rituelen en herhalend gedrag, zoals de inhoud van de luiertas de hele tijd controleren. En ook flessen vaker steriliseren dan nodig, dezelfde plaats of voorwerp meerdere malen schoonmaken.
• Dingen verzamelen. Dit geeft de vrouw een gevoel van rust om te weten dat ze haar spullen niet kwijtraakt of dat ze altijd heeft wat ze nodig kan hebben.
• Perfectionisme. Constant gestrest door de gedachte dat als iets niet perfect gedaan is, dit de baby schaadt.
• Vermijdend gedrag (om te zorgen dat de baby niet verwond raakt), zoals geen messen of scherpe voorwerpen gebruiken, of bepaalde producten vermijden uit angst voor vergiftiging, enz.

Deze symptomen kunnen de kwaliteit van het leven van de vrouw aanzienlijk verminderen. Haar routine wordt aangetast door de acties die ze neemt om het tegen te gaan. En haar relaties worden ook ernstig aangetast.

De behandeling van postnatale dwangstoornis

Steun van geliefden speelt een sleutelrol bij de oplossing van dit probleem. Het is erg goed voor de vrouw om een aantal taken aan iemand anders over te laten. Dit kunnen kleine dingen zijn.

Als de moeder bijvoorbeeld hulp krijgt van de oma van de baby, kan ze in alle rust een dutje doen. Er zal dan iemand anders verantwoordelijk zijn en voor de baby kunnen zorgen.

Natuurlijk is het niet makkelijk voor een vrouw met een dwangstoornis om haar baby achter te laten. Daarom moeten oma’s geduld hebben maar tegelijkertijd streng zijn. Pas dan zijn ze in staat om hun (schoon)dochter te helpen.

Regelmatige hulp van een psychologische expert kan helpen om over een postnatale dwangstoornis heen te komen. Daarom is het belangrijk, als de therapie begint, om consequent de aanbevelingen en richtlijnen te volgen.