Waarom imiteren kinderen wat ze zien?
Kinderen hebben het grote vermogen om te imiteren wat ze zien. Binnen enkele uren na de geboorte beginnen baby’s de volwassenen om hen al heen te imiteren. Als hun moeder bijvoorbeeld haar tong uitsteekt, imiteert de pasgeborene haar met opmerkelijk succes door hetzelfde gedrag te kopiëren. Maar waarom imiteren kinderen alles wat ze zien? Wat is de reden voor dit gedrag?
Dankzij imitatie kunnen kinderen hun eigen expressiemogelijkheden benutten. We zouden kunnen zeggen dat baby’s het samenvallen van wat wordt waargenomen met hun gedrag beginnen te ervaren. Dit is ook zo volgens de theorie van gemodelleerd gedrag (Meltzoff, 2007; Meltzoff & Moore, 1977).
Wanneer baby’s 12 tot 21 dagen oud zijn, kunnen ze gezichts- en handgebaren nabootsen. Een dergelijke imitatie houdt dus in dat pasgeborenen hun eigen onzichtbare gedrag gelijk kunnen stellen aan gebaren die ze anderen zien doen. We laten zo een onderzoek zien waarin je zult zien wanneer kinderen beginnen te imiteren wat ze zien.
“Maak je geen zorgen dat kinderen nooit naar je luisteren. Maak je zorgen dat ze je altijd in de gaten houden.”
-Robert Fulghum-
Pasgeborenen imiteren de gezichtsgebaren van volwassenen.
In een studie, uitgevoerd door Meltzoff en Moore, evalueerden ze het vermogen van pasgeborenen tussen 1 en 71 uur om twee gezichtsgebaren van volwassenen te imiteren: mondopening en de tong uitsteken. Ze plaatsten de pasgeborenen in een slecht verlichte kamer en de experts gebruikten vervolgens infraroodgevoelige videoapparatuur om ze te observeren.
Vervolgens werden de op video opgenomen filmpjes beoordeeld door een waarnemer die niet op de hoogte was van het gebaar dat de baby’s werd getoond. De experts stelden zowel de frequentie als de duur van neonatale mondopeningen en tonguitsteeksels. De resultaten toonden aan dat pasgeboren beide gebaren van volwassenen kunnen nabootsen.
Deze studie suggereert dat dit imitatiegedrag waarschijnlijk te wijten is aan drie mogelijke onderliggende mechanismen:
- instrumenteel of associatief leren
- aangeboren afgiftemechanismen
- actieve intermodale matching
Met andere woorden, het vermogen om stimuli te herkennen die aanvankelijk in een zintuiglijke modaliteit waren gecodeerd via een andere modaliteit (bijvoorbeeld door ze aan te raken zonder ze te zien of ze te zien zonder ze aan te raken).
“Imitatie is de meest oprechte vorm van vleierij.”
-Charles Caleb Colton-
Waarom imiteren kinderen wat ze zien?
Kinderen imiteren wat ze zien dankzij spiegelneuronen, die werden ontdekt door Giacomo Rizzolatti. Spiegelneuronen zijn bepaalde soorten neuronen die mensen bezitten.
Deze neuronen activeren wanneer een persoon een actie uitvoert, maar ook wanneer een persoon een soortgelijke actie bij een andere persoon observeert. Spiegelneuronen maken dus deel uit van een neutraal netwerksysteem dat perceptie van uitvoering, intentie en emotie mogelijk maakt.
Wanneer we stoppen om een andere persoon te observeren, activeert de simpele beweging van hun hand, voet of mond dezelfde specifieke gebieden van de motorische cortex. Het is alsof de waarnemee dezelfde bewegingen maakt. Maar het proces gaat verder dan dat: de beweging genereert, wanneer ze wordt waargenomen, een vergelijkbare latente beweging in de waarnemer.
Het systeem integreert in zijn neurale circuits de attributie of perceptie van de bedoelingen van andere mensen, zoals uitgelegd door de theorie of mind.
In dit opzicht is interpersoonlijk begrip en handelen gebaseerd op ons begrip van de bedoelingen en ook van de motieven van andermans gedrag. Om dit te bereiken, simuleren neurale circuits subliminaal de acties die we waarnemen. Daardoor kunnen we ons met anderen identificeren.
Uitvoerder en waarnemer bevinden zich dus in zeer vergelijkbare neurale toestanden. Het is alsof ze dezelfde acties uitvoeren, intenties vastleggen of dezelfde emoties voelen.
Conclusie
“Er is een zekere consistentie in wie ik ben en wat ik doe, en ik denk dat mensen eindelijk hebben gezegd: ‘Nou, weet je, ik snap haar nu een beetje’. Er waren echt mensen die dat tegen me zeiden.”
-Hillary Clinton-
Mensen zijn sociale wezens. Onze overleving hangt dus af van het begrijpen van de intenties en emoties die het gedrag van mensen vertaalt. Spiegelneuronen maken het voor ons mogelijk om de geest van onze leeftijdsgenoten te begrijpen. En niet door conceptueel redeneren, maar direct, door te voelen en zonder te hoeven denken.
Spiegelneuronensystemen maken het mogelijk om imitatiegebaren te leren. Denk bijvoorbeeld aan glimlachen, lopen, praten, dansen en voetballen. Bovendien laten ze ons onder meer voelen dat we vallen als we een andere persoon op de grond zien, de pijn die we voelen als iemand huilt en gedeelde vreugde.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Adrian Serrano, J. E. (2008). El desarrollo psicológico infantil. Áreas y procesos fundamentales (Vol. 27). Publicacions de la Universitat Jaume I.
- García García, E., González Marqués, J., & Maestú Unturbe, F. (2011). Neuronas espejo y teoría de la mente en la explicación de la empatía. Ansiedad y estrés, 17(2-3), 265-279.
- Meltzoff, AN., & Moore, MK. (1977). Imitation of Facial and Manual Gestures by Human Neonates. Science, 198, 75-78.
- Meltzoff, AN y Moore, MK. (1983). Los recién nacidos imitan los gestos faciales de los adultos. Desarrollo infantil , 702-709.
- Uríbarri Bilbao, G., Cortina Orts, A., & Triviño Mosquera, M. (2014). Neurociencia, neuroética y biética. Universidad Pontifica Comillas.
