Eerst waren het jij en ik... Nu zijn we een gezin

In het begin waren het alleen jij en ik. Maar nu zijn we een gezin, en de tijd heeft ons tot het beste team ter wereld gemaakt.

In het begin waren we met z’n tweeën. De dagen gingen voorbij met een magische medeplichtigheid, die ruimte bood voor improvisatie, last-minute plannen en avontuur. Nu zijn we met z’n drieën, misschien met z’n vieren… En nu nestelen we als vogels in een boom. Onze dagen hebben routines en patronen. Ze gaan langzamer voorbij en smaken naar zoet geluk. Nu zijn we een gezin en een geweldig team, het beste team.

Sophocles zei in zijn teksten dat wie het geluk heeft in een goed gezin geboren te worden, de helft van het leven opgelost heeft. Dit is zo om een heel eenvoudige reden. Het gezin is namelijk ons eerste sociale scenario. Een omgeving waar de stevigheid van goede voorbeelden, de wortels van zuivere genegenheid, en de grondslagen van die identiteit die we mettertijd zullen bijschaven, tot stand komen.

Eerst waren het jij en ik, nu zijn we een gezin…

Het is heel gewoon om terug te kijken en terug te denken aan die tijden. Die dagen toen we nog maar met z’n tweeën waren. De uitdrukking “een gezin stichten” kwam misschien niet eens in ons op. Gewoon omdat we tevreden waren met onze situatie. Maar toch wilden we niets liever. Het verlangen, de illusies en de behoefte om een gemeenschappelijk project te beginnen met de persoon van wie we houden, kwamen vaak naar boven.

Het doel kan niet mooier zijn. Toch is het beter om een essentieel aspect niet te vergeten. Dat kind dat gaat komen is de verantwoordelijkheid van jullie beiden. Laten we niet de fout maken territoria af te bakenen, verantwoordelijkheden toe te wijzen volgens geslacht, volgens wat aan pa toekomt, en volgens wat ma moet doen.

Kinderen zijn niet nominatief, in feite is het tegendeel waar. Wij horen bij hen en vandaar dat we hen het beste van onze essenties, van ons hart moeten bieden…

We zijn een gezin en het beste team

De beste lessen in het leven komen niet in boeken of handleidingen. We leren ze door onszelf volgens onze ervaringen, onze dagelijkse uitdagingen en door onze persoonlijke realiteiten.

Daarom moeten we, als het om de opvoeding van een kind gaat, niet strikt volgen wat de opvoedingshandleidingen, onze ouders of onze beste vrienden ons vertellen. We kunnen advies krijgen, en dat is goed, prachtig zelfs. Maar we zijn een gezin. Wij zijn het, op basis van onze persoonlijke realiteiten en omstandigheden, die onze gezinsdynamiek, onze regels en onze prioriteiten vorm zullen geven.

Samen optrekken en met elkaar afspraken maken (Engelse link) is ongetwijfeld de eerste stap als onze kinderen er zijn. Het is dan dat we ons kunnen laten leiden door de volgende tips. Tips die eigenlijk als uitgangspunt voor bezinning kunnen dienen.

Jij en ik zijn bovenal een stel, we zijn een gezin, en we zullen elke dag in elkaars ogen blijven kijken

De komst van een baby in huis is als een kleine wervelwind die alles verandert, alles intensiveert. Ook onze emoties, verantwoordelijkheden, en taken. Soms zijn het er zoveel dat we tussen de vermoeidheid, het gebrek aan slaap, de angsten en de dagelijkse bezigheden met onze baby vergeten elkaar in de ogen te kijken.

Het is echter essentieel dat echtparen deze band van contact niet verwaarlozen, waarin ze behoeften herkennen, waarin ze weten wanneer mama moet rusten en papa moet bijspringen, of omgekeerd.

In elkaars ogen kijken is ook een manier om genegenheid op te wekken, om onszelf eraan te herinneren “Ik ben hier, bij jou, en we doen het geweldig, we zijn een geweldig team”.

Als we als een team optreden, verliest niemand

Het is heel gewoon dat als een echtpaar een kind krijgt, een van beiden zijn of haar baan opzegt of om vermindering van de werktijd vraagt. Als dit wordt doorgevoerd, moet het een weloverwogen en besproken beslissing zijn. Het is een stap die in veel gevallen door zowel de vader als de moeder gelijkelijk genomen kan worden.

Er is echter één belangrijk punt dat opgemerkt moet worden. Niemand mag het gevoel hebben dat hij of zij iets opgeeft. Dat het altijd hij of zij is die ‘verliest’ of die altijd toegeeft. Een kind krijgen zou niet moeten betekenen dat je dat ongemakkelijke gevoel ontwikkelt dat je iets mist, maar eerder het tegendeel.

Daarom is het van vitaal belang dat de taken en verantwoordelijkheden in overleg geregeld worden. Dat de verplichtingen verdeeld worden, en dat steeds gezocht wordt naar een behoefte die het welzijn van alle leden van het gezin bevordert.

Niemand ‘helpt’ iemand, we zijn een familie en we weten wat onze verantwoordelijkheden zijn

Dit is iets waar een groot deel van de echtparen tegenwoordig al heel duidelijk over is: noch de vader helpt de moeder (Engelse link) met haar huishoudelijk werk, noch de moeder helpt de vader met zijn gezinsverantwoordelijkheden. In een gezin zijn er geen privé-territoria, noch zijn de kinderen de uitsluitende verantwoordelijkheid van één partner.

Niets is zo dynamisch, creatief, intens en motiverend als het opvoeden van een kind. Weten hoe samen te werken is weten hoe te delen, te communiceren, afspraken te maken en dat kleintje te begeleiden. Dat kleintje dat deel uitmaakt van ons beiden en dat op zijn beurt deel uitmaakt van het leven.

Want of we het nu geloven of niet, dat kind hoort niet bij ons, het hoort bij zichzelf. Vandaar dat we hem op de beste manier moeten opvoeden, zodat hij van zichzelf houdt, gelukkig is, en van deze wereld een veel beter scenario maakt.