Waarom praat mijn kind tegen mij in?

Hoewel kinderen die terugpraten het hun ouders vaak moeilijk maken, zijn er specifieke redenen voor dit gedrag. Ontdek in dit artikel waarom!

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog María Alejandra Castro Arbeláez.

Geschreven door Macarena Esperanza Marina

Laatste update: 22 december, 2022

Je vraagt je misschien af: “Waarom praat mijn kind tegen mij in? Ook al bezorgen opstandige kinderen ons vaak grijze haren, deze houdingen zijn de manier waarop ze hun gevoelens tonen. Voorbij zijn de dagen dat je baby zich aanpaste aan de opgelegde gewoonten en eisen. Je kind zoekt nu een bevestiging van zijn persoonlijkheid.

Er zijn verschillende redenen die de vorming van die kinderen die terugpraten beïnvloeden. Er zijn namelijk veel oorzaken die ongunstige situaties in hun psychologisch en emotioneel evenwicht teweegbrengen. Daarom vertellen we je in dit artikel waarom je kind de neiging heeft tegen je in te praten. We leggen ook uit op welke richtlijnen voor actie je je moet beroepen.

Waarom praat mijn kind tegen mij in?

Waarom zijn er zo veel kinderen die tegen hun ouders in praten en waarom verliezen onze kinderen hun bewondering en respect voor ons? Er is een eenvoudig en basaal antwoord: Het is een groeifase waarin ze vanaf  hun 9e jaar (Engelse link) proberen zich affectief van hun ouders te distantiëren en hun persoonlijkheid opnieuw te bevestigen.

Dit komt doordat kinderen zich tijdens hun groei van hun ouders moeten onderscheiden om hun eigen identiteit te kunnen vormen. En ja, de gemakkelijkste uitweg is zich te onderscheiden van het enige dat ze kennen, hun familie. Daar begint het stadium van het tegen je in praten, dat zich uitstrekt tot in de adolescentie.

Dit stadium markeert het einde van het voorafgaande stadium waarin kleintjes hun vaders en moeders als de besten van de wereld zien. Ze zien ouders als de knapste, de beste, de slimste, en de sterkste. Tot dit punt waren kinderen emotioneel afhankelijk van de waarneming van hun ouders om hun eigen gevoel van eigenwaarde op te bouwen.

Naarmate de jaren verstrijken wordt ditzelfde gevoel van bewondering en adoratie echter teniet gedaan omdat het realistischer wordt. Kinderen beginnen hun ouders antagonistisch te bekijken, omdat ze alles verkeerd lijken te doen en niets lijken te weten.

Daarom is het idee dat kinderen die afreageren opstandig en ongehoorzaam zijn volkomen onjuist. Zelfs als de visie van de volwassene op dit ongelukkige gedrag niet samenvalt met die van een ‘welopgevoed kind’. Kortom, dit gedrag is noodzakelijk en positief om de persoonlijkheid van een kind te ontwikkelen.

Mijn kind praat tegen mij in: wat is de oorzaak?

De psychologie verklaart het verschijnsel van kinderen die tegen iemand in praten door te wijzen op een leersysteem dat gebaseerd is op het ‘actie en reactie’ duo. Daarbij definieert men dit gedrag als een toekomstig probleem. Of als een louter voorbijgaande omstandigheid, al naar gelang de positie die je als autoriteit inneemt.

Bovendien bleek uit een reeks psychologische onderzoeken dat de daad van terugpraten bij kinderen een manier is om hun onafhankelijkheid te tonen, hun eigen ideeën vrij te uiten, en het vermogen om kleine persoonlijke beslissingen te nemen te onthullen.

Het is moeilijk deze houdingen niet te berispen. Specialisten zijn het er echter over eens dat het beter is de oorzaken van hun boosheid te onderzoeken. Leer ze vervolgens hun gevoelens op de juiste manier te uiten. Op een meer aanvaardbare manier en binnen het kader van respect en consideratie.

De bedoeling is ze emotioneel op te voeden. Want, als kinderen die tegen iemand in praten een slechte reactie geven, geven ze uiting aan hun boosheid, frustratie en angst. Ze laten zelfs merken dat ze zich gekwetst voelen. Op zich is het probleem niet de gevoelens van het kind, maar hun manier om ze te uiten.

Waarom houden kinderen op hun ouders te verafgoden?

Vanwege hun cognitieve ontwikkeling

Gezien het zuiver cognitieve aspect houden kinderen op hun ouders te verafgoden omdat hun denken, dat aanvankelijk magisch is tussen 3 en 5 jaar, realistischer en kritischer wordt. Daarom houden ouders op geïdealiseerd te zijn en beginnen ze, beetje bij beetje, onvolmaakt te zijn.

Vanaf 6 jaar wordt het denken van kinderen geleidelijk logischer en rationeler. De emotionele band met hun ouderlijke figuren is echter nog steeds erg sterk. Daarom duurt het wat langer voor ze kunnen zien en begrijpen dat hun ouders niet almachtig zijn.

Het zal tussen de leeftijd van 9 en 11 jaar zijn wanneer het denken van het kind bij uitstek kritisch wordt. Ze beginnen daardoor te begrijpen dat elke handeling voor- en nadelen heeft. Ze beginnen dus de handelingen van hun ouders en leeftijdgenoten te meten en te evalueren.

Zorgen voor hun emotionele ontwikkeling

Tegelijk veroorzaakt de emotionele ontwikkeling van elk kind enige behoefte om zich emotioneel los te maken van hun ouders, zodat ze hun ouders in twijfel zullen trekken omdat ze dingen verkeerd doen. Kinderen die terugpraten bekritiseren en houden op zelfgenoegzaam te gehoorzamen aan wat hun ouderen hen bevelen.

Net als in het bekende “nee” stadium dat zich afspeelt als het kind twee jaar oud is, proberen deze reagerende kinderen door hun acties hun identiteit opnieuw te bevestigen. Maar deze keer doen ze geen beroep op driftbuien. Liever bereiken ze dat door vragen te stellen en tegen je in te praten.

Wat te doen als je geconfronteerd wordt met kinderen die tegen je in praten?

Houd een preventieve houding aan

Deze normale gedragingen van kinderen kunnen gemakkelijk voorkomen worden door eenvoudig die situaties op te sporen en zelfs te vermijden die het wangedrag van het kind uitlokken.

Mijn kind praat tegen mij in: zoek uit wat er achter zit

Kinderen kunnen de neiging hebben situaties na te bootsen die ze in films, series of in het echte leven zien, en zo een opeenstapeling van ongepaste boodschappen krijgen. Ook kan er een patroon zitten in het gedrag van je kind als het slecht reageert. Besteed aandacht aan hun culturele consumptie en opgelegde eisen, maar luister altijd naar hen en probeer de achtergrond te begrijpen: wat ze voelen, wat ze willen bereiken.

Kies de gevechten die de moeite waard zijn

Beoordeel allereerst “is dit het waard om ruzie over te maken?”. Als het een uiterst belangrijke kwestie is, trek dan de grens en maak er een gewoonte van. Als het echter iets onbeduidends is, bespaar je dan de ergernis en geef ze de autonomie waar ze naar hunkeren.

Stel de grens van tevoren vast

Het is essentieel dat kinderen begrijpen welke woorden zijn toegestaan en welke strikt verboden zijn. Het kan ook een goed idee zijn om het kind uit te leggen dat het niet altijd alles kan en hoeft te zeggen wat er door zijn hoofd gaat.

Bewaar je kalmte

Het liefst reageer je niet overdreven en maak je geen grote ophef over de woorden of de toon die het kind gebruikt. Het spreekt vanzelf dat we niet op dezelfde manier moeten reageren. Er is namelijk geen betere manier om je kind op te voeden dan door het goede voorbeeld te geven (Engelse link).

Mijn kind praat tegen mij in: beheers je geduld

Maak geen ruzie of onderhandel niet met het kind bij een daad van brutaliteit, want dat zal zijn gedrag alleen maar versterken. Waarschuw ze eenvoudig wat de consequentie van hun gedrag zal zijn en, in geval van recidive, dwing die af.

Straf of maak ze niet in het openbaar belachelijk, leg rustig uit dat je niet toestaat dat ze overal onbeleefd zijn en dat er consequenties zullen zijn.

Geef ze opties

Als je je kind de kans geeft om gedurende de dag wat keuzes te maken, verminder je zijn behoefte om zich beledigend te laten gelden. Geef ze dus, waar nodig, de gelegenheid om te kiezen, zonder ze te overweldigen door ze alles te laten beslissen, maar wel wat voor hen het belangrijkst is.

Natuurlijk moeten alle alternatieven voor jou aanvaardbaar zijn en moet je hun beslissingen tot in de puntjes respecteren.