Het kleine keizer syndroom bij kinderen

Heeft jouw kind vaak last van woede-aanvallen of gebruikt hij verbaal en fysiek geweld als hij zijn zin niet krijgt? Misschien heeft hij last van het 'kleine keizer syndroom'.

Heb je ooit gehoord van het kleine keizer syndroom bij kinderen? Het is een psychische aandoening die het gedrag van kinderen verandert.

Ze worden autoritair en proberen macht en controle over de rest van de gezinsleden uit te oefenen.

Het kleine keizer syndroom bij kinderen is een relatief nieuw fenomeen, ook wel bekend als oppositioneel-opstandige gedragsstoornis (ODD). De kinderen die het uiten proberen de macht te verkrijgen en het op een dagelijkse basis op te leggen aan alle mensen om hen heen.

De ouders van deze kinderen hebben het echt moeilijk als het gaat om het nemen van beslissingen die indruisen tegen de wensen van het kind. Dit kan zelfs in onbelangrijke zaken zijn, zoals kiezen welk tv-kanaal te bekijken of welk eten er die avond gegeten moet worden.

Dit geldt natuurlijk ook voor bredere kwesties, zoals waar je op vakantie heen gaat, de aanschaf van nieuw speelgoed of zelfs de beslissing om een ​​nieuw broertje of zusje te krijgen of niet.

Hoe herken je het kleine keizer syndroom bij kinderen

Zoals de naam al aangeeft, wordt dit syndroom gekenmerkt doordat het kind weigert om iemand anders beslissingen voor hem te laten nemen.

Hij wil permanent de controle over zijn omgeving hebben. Als hij niet het gevoel heeft dat hij dat heeft, dan neemt hij gewoonlijk zijn toevlucht tot agressie.

Dit is wat vaak voorkomt in deze situaties:

• Woede-aanvallen en uitbarstingen.
• Verbale en fysieke agressiviteit tegenover hun ouders en meerderen.
• Pogingen om hun ouders psychologisch te manipuleren.
• Frequent egocentrisch gedrag.
• Bijna geen tolerantie voor frustratie.
• Buitensporige en irrationele eisen.
• Hij speelt het slachtoffer om te proberen zijn ouders te overtuigen.

Waarom doet dit syndroom zich voor?

Onderzoekers wijzen op de theorie dat dit probleem wordt veroorzaakt door de beperkte hoeveelheid tijd die kinderen doorbrengen met hun ouders en andere volwassen familieleden. De oorzaken lijken meer op sociaal vlak dan op biologisch vlak te liggen.

Er is een onmiskenbaar feit dat dit idee bevestigt. Kinderen zijn geen geboren tirannen, maar ze worden dit naarmate de jaren verstrijken. Volgens deskundigen wordt bovendien de gemiddelde leeftijd van kinderen met dit syndroom steeds lager.

Wat hebben de werktijden van ouders te maken met het kleine keizer syndroom bij kinderen? Nou, het lijkt erop dat het gebrek aan tijd dat ze met hun kinderen delen ertoe leidt dat ze in het ouderschap geen duidelijke grenzen kunnen bepalen.

Bovendien is er een schuldgevoel dat hen meer doet instemmen met de verzoeken en grillen van hun kind, dan zou moeten. Hierdoor ontdekken kinderen dat het geen moeilijke taak is om ze te manipuleren.

Het is niet iets dat alleen met een enig kind gebeurt. In feite zijn er veel kinderen zonder broers en zussen die naar behoren zijn opgevoed. En die niet aan deze psychische aandoening lijden.

Op dezelfde manier zijn er ook kleintjes met broers en zussen die proberen hen en hun ouders onder controle te houden.

Wat te doen met zulke kinderen?

Het eerste dat moet worden opgelost, is het gebruik van geweld. Of het nu gaat om ouders, broers, leraren of schoolautoriteiten, het moet gestopt worden.

Om dit te bereiken, is het voorbeeld en het harde werk van de ouders fundamenteel. Het belang van dialoog, respect en tolerantie moet worden overgebracht.

Aan de andere kant zul je ook moeten werken aan het aanmoedigen van empathie bij het kind. Dit betekent dat je ze moet leren nadenken over hoe anderen zich voelen in elke situatie en hoe ze hier positief op kunnen reageren.

Het belangrijkste is misschien ook om van begin af aan grenzen en limieten in te stellen.

Het kind moet te allen tijde begrijpen dat er gedragsregels bestaan, zowel thuis als in andere instellingen. Hij moet zich realiseren dat hij zich aan deze regels moet houden en dat deze zijn leven moeten leiden.

Bij kinderen waar dit begrip vloeiend verloopt en resultaten oplevert, is het ook belangrijk om positieve bekrachtiging in te voeren. Erkenning en beloningen voor het volgen van de regels zullen ervoor zorgen dat het kind ze met meer positiviteit en gemak uitvoert.

Natuurlijk is er nog een laatste aspect dat centraal staat en waarover niet kan worden onderhandeld, namelijk tijd.

Door zijn ouders bij zich te hebben die hun ware rol uitoefenen, zal voorkomen dat het kind op enig moment aan het kleine keizer syndroom zal gaan lijden.

Hij zal weten dat zijn ouders er voor hem zijn, dat ze voor hem zorgen en dat hij ze moet respecteren.

School en de adolescente jaren

We eindigen hier met het vermelden van iets dat tegenwoordig steeds gebruikelijker wordt.

Leraren maken vaak bezwaar tegen de eisen van ongehoorzame studenten, wat logisch is. Als gevolg krijgen ze vaak klachten en zelfs misbruik van ouders, die hun autoriteit en hun beslissingen ter discussie stellen.

Dit bevordert alleen maar het kleine keizer syndroom bij kinderen. Nogmaals, het kind gebruikt zijn manipulatievermogen om onder deze eisen uit te komen en gebruikt zijn ouders voor eigen gewin.

Er is ook iets soortgelijks dat gebeurt tijdens de adolescentie. Tegen die tijd zijn de kinderen zich niet bewust van de grenzen en zijn ze er vast van overtuigd dat ze altijd hun zin kunnen krijgen.

Dit kan leiden tot gewelddadig gedrag jegens ouders en vrienden. Het is essentieel om professionele hulp te zoeken als dit gebeurt.

Kortom, aan de ene kant moeten ouders garanderen dat hun kinderen niets tekortkomen als ze opgroeien. Maar aan de andere kant mogen ze nooit bang zijn om regels en grenzen vast te stellen. Doen ze dit niet, dan zullen de studies, het toekomstige werk en de sociale ontwikkeling van je kind ernstig worden beïnvloed.