Zelfverminking bij tieners: wat je moet weten
Als je merkt dat je kind snijwonden, kneuzingen, brandwonden of frequente wonden heeft, dan is het uiterst belangrijk om op te letten. Zelfverminking bij tieners is namelijk een stille manier waarop ze om hulp schreeuwen.
Technisch gezien staat dit gedrag bekend als niet-suïcidale zelfverminking. Tot voor kort beschouwde de diagnostische en statistische handleiding voor psychische stoornissen dit gedrag als een symptoom van een soort psychische stoornis.
Tegenwoordig wordt zelfverminkend gedrag nu behandeld als iets dat van psychische aandoeningen losstaat. Zelfverminking bij tieners is een probleem dat in een alarmerend tempo groeit. In de afgelopen 30 jaar is het aantal gevallen van zelfverminking wereldwijd toegenomen.
De leeftijd waarin zelfverminking bij tieners begint, ligt tussen de 12 en 16 jaar. Tegelijkertijd lijkt het erop dat tot 63% van deze tieners zich tot de leeftijd van 17 jaar blijft verwonden. Dit toont duidelijk aan dat een groot aantal jongeren door dit gedrag wordt gevangen.
Meisjes kiezen meestal voor verwondingen waarbij ze bloed kunnen zien, zoals krassen en snijwonden. Jongens richten zich echter meestal op kneuzingen en brandwonden. Het vreemde is dat, hoewel vrouwen meer vatbaar zijn voor dit soort gedrag, het percentage onder jongens veel sneller groeit.
22% van de Europese adolescenten heeft zichzelf minstens één keer in hun leven verwond zonder de intentie van zelfmoord. Dit blijkt uit een onderzoek van het Departement Klinische Psychologie en Gezondheid van de Universiteit van Madrid. Bovendien kwamen de onderzoekers tot de conclusie dat 8% zichzelf herhaaldelijk zou verwonden.
Zelfverminking bij tieners: waarom doen ze het?
Voor alle duidelijkheid, we zouden kunnen zeggen dat zelfverminking als een medicijn is. Het is een soort pijnstiller die sterker is dan elk ander product op de markt. Zelfverminking ‘helpt’ tieners hun emoties te reguleren.
Soms verschijnen angst, woede, verdriet en boosheid herhaaldelijk en weten tieners niet hoe ze ermee om moeten gaan. Ze geven daarom de voorkeur aan fysieke pijn waardoor ze de emotionele pijn vergeten. Het is een soort ontwijkend gedrag dat spanning loslaat en negatieve gevoelens vermindert.
Het is belangrijk om erop te wijzen dat deze acties op geen enkele manier impulsief zijn. Juist het tegenovergestelde. Tieners plannen ze, wachten om alleen te zijn en genieten van hun kleine ritueel van messen, sigaretten, aanstekers en scherpe voorwerpen.
Net als bij andere verslavingen, ervaren jongeren onmiddellijk nadat ze zichzelf hebben verwond een vals gevoel van rust. Het is alsof je een dosis snelwerkende drugs gebruikt. Het probleem komt wanneer, minuten later, de angst terugkomt, samen met gevoelens van schaamte en schuldgevoel.
Hoewel het waar is dat deze tieners niet proberen zichzelf te doden, verhoogt zelfverminking de kansen op mogelijke zelfmoordpogingen in de toekomst. Ouderlijke interventie is als het gaat om zelfverminking bij tieners uiterst noodzakelijk.
Is er een oplossing?
Zelfverminking bij tieners is een aandoening die absoluut psychologische behandeling vereist. Tieners moeten begrijpen dat zelfverminking niets doet om hun problemen op te lossen. Het voegt eerder meer problemen aan hun leven toe.
Het is belangrijk voor professionals en ouders om de kern van het probleem te doorgronden, met andere woorden, wat de oorzaak is van de depressie, angst, eetstoornis van een kind, enz.
Veel therapeuten richten hun inspanningen op onderwijstechnieken voor emotionele zelfbeheersing. Deze kunnen onder andere het volgende inhouden:
- Intensieve lichaamsbeweging.
- Koudwaterdouches.
- Kinderen te laten schreeuwen.
- Kussens te laten slaan.
- Enz.
Organisaties zoals de Stichting Zelfbeschadiging bieden hulp en oriëntatie. Ze doen dit door middel van therapie, begeleiding en middelen, zowel voor patiënten als hun families.
Het is belangrijk om te begrijpen dat zelfverminking bij tieners een sterke roep om aandacht is. Als je ze vraagt waarom ze het doen, worden ze alleen maar angstiger. Wat deze tieners nodig hebben, is begrip en empathie.
“22% van de Europese adolescenten heeft zichzelf minstens één keer in hun leven verwond zonder de intentie van zelfmoord. Bovendien kwamen de onderzoekers tot de conclusie dat 8% zichzelf herhaaldelijk zou verwonden.”
Een trend met veel volgers
Zelfsabotage is een trend geworden met zijn eigen naam: cutting. Je kunt zelfs op internet tips vinden over hoe je dit moet doen.
Op Instagram zijn foto’s en video’s van tieners die trots met hun verwondingen pronken, beschikbaar voor iedereen, zonder filters.
Veel tieners beginnen zichzelf voor de lol te verwonden. Wat ze willen is namelijk een beetje meer adrenaline, of om een uitdaging aan te gaan om een virale hashtag op hun tijdlijn te kunnen plaatsen.
We moeten echter nooit enig teken van alarm minimaliseren. In de meeste gevallen is zelfverwonding geen indicatie voor een persoonlijkheidsstoornis. Het is echter een teken van een:
- Laag zelfbeeld.
- Onvermogen om gezonde relaties te hebben.
- Lage emotionele intelligentie.
De gevolgen van zelfverwonding tijdens de adolescentie zijn zo belangrijk geweest dat een nieuw televisieprogramma, Sharp Objects, dit probleem openlijk behandelt. Dit soort hulpmiddelen, evenals professionele interventie, kunnen je helpen om je kind te begeleiden en een oplossing te vinden.
