Sadfishing: verdriet tonen op sociale media

Sadfishing is het fenomeen van het tonen van verdriet of droefheid op het internet. Voor velen is het een strategie om medelijden te krijgen. Leer er vandaag meer over.

Geschreven en geverifieerd door de psycholoog Maria Fátima Seppi Vinuales.

Laatste update: 27 december, 2023

Verdriet tonen op sociale media staat tegenwoordig bekend als ‘sadfishing’. Voor velen is het een manier om te ‘normaliseren’ dat de dingen niet altijd zo perfect zijn als onze foto’s op het strand of van het drinken van een kopje koffie in een trendy bar.

Voor anderen is het een strategie van slachtofferschap die wordt gebruikt om volgers te krijgen en een ‘trending topic’ te worden. Wat zit er achter dit fenomeen? Lees het volgende artikel om er meer over te weten te komen.

Wat is sadfishing?

Sadfishing beschrijft het gedrag van een individu (Engelse link) dat overmatig zijn emotionele problemen publiceert op sociale netwerken met als doel sympathie van anderen te krijgen. Deze term komt van Rebecca Reid, die verwees naar mensen die hun emoties van verdriet, angst of ongemak tentoonstellen op sociale netwerken.

Dit gedragspatroon zou gerelateerd kunnen zijn aan angstige gehechtheid, volgens onderzoek gepubliceerd in de Journal of American College Health (Engelse link). Mensen met deze gehechtheidsstijl vrezen verlaten te worden en hebben voortdurend geruststelling nodig. Daarom kunnen ze sadfishing gebruiken om de aandacht en bevestiging te krijgen waar ze naar hunkeren.

Dit concept is gevormd uit de woorden ‘sad’ en ‘fishing’. Het is gebaseerd op een andere woordspeling, ‘catfishing’, dat verwijst naar het creëren van nepprofielen op sociale netwerken om er voordeel uit te halen.

In dit geval verwijst het naar het tonen van verdriet als een manier om aandacht te krijgen en het voordeel van sympathie en medelijden te krijgen. Maar denk je dat dit waar is?

Standpunten voor en tegen sadfishing

Zoals alles wat er in de digitale wereld gebeurt, heeft ook sadfishing voor- en tegenstanders. Er zijn allerlei soorten standpunten. Voorstanders van sadfishing geven de volgende argumenten.

Het helpt om sociale netwerken een beetje menselijker te maken

Plotseling laten mensen zichzelf zien zoals ze zijn, met hun gelukkigste dagen en die waarin ze zich ongelukkig voelen. Hierdoor valt het verhaal van het ‘perfecte leven’ weg en laat het zien dat alle mensen – zelfs degenen die beroemd zijn, geld hebben of bekend staan om hun talent of schoonheid – moeilijke omstandigheden kunnen meemaken.

Het kan een manier zijn om hulp te vragen

Wanneer mensen zich slecht of eenzaam voelen, kan het uiten van hun ongemak soms een manier zijn om hulp te vragen. En hiervoor gebruiken ze sociale netwerken als uitlaatklep.

Het is een manier om emoties te uiten

Is het je ooit overkomen dat je, nadat je iemand had verteld wat er met je aan de hand was, een groter gevoel van opluchting kreeg? Dit is wat er bij de meeste mensen gebeurt. Door woorden te geven aan wat we voelen, stoppen we met ronddobberen in onze eigen gedachten en stellen we ons open voor de wereld. Dit is een manier om de last te verlichten.

Het maakt geestelijke gezondheid en het belang ervan zichtbaar

Wereldwijd baren angst, depressie, zelfmoord en andere problemen zorgen. Daarom zijn sociale media een belangrijke plek geworden voor het vergroten van het bewustzijn, het bevorderen van begrip en het bieden van steun aan mensen die te maken hebben met geestelijke gezondheidsproblemen.

Nu kan iets schijnbaar onschuldigs, zoals zeggen “Ik ben verdrietig”, leiden tot een spervuur van negatieve en ontkrachtende opmerkingen, evenals pesterijen en zelfs cyberpesten.

Daarom kan het socialiseren van onze emoties op zoek naar begrip en steun averechts werken, omdat veel mensen wat we voelen in diskrediet kunnen brengen en ons kunnen bekritiseren en kwetsen.

Degenen die tegen sadfishing zijn, gedragen zich in veel gevallen als ‘haters’ en wijzen op de volgende argumenten.

Ze zien het als een strategie om aandacht te trekken en meer volgers te krijgen

Het is waar dat sommige mensen sociale netwerken gebruiken als platform om aandacht of volgers te krijgen, maar we moeten niet generaliseren en aannemen dat iedereen die zijn verdrietige gevoelens deelt dat doet met egoïstische motieven. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen redenen om zijn emoties te uiten.

Ze maken elke uiting van ongemak of verdriet ongeldig

Deze tegenstanders beweren dat degenen die verdriet uiten op sociale media (bijvoorbeeld een beroemd persoon) geen reden hebben om te klagen als ze alles hebben wat een mens zich kan wensen: geld, roem, een gigantisch huis, duizenden volgers, enz. Met andere woorden, beroemd zijn (of jong, of knap, of geld hebben…) sluit elke mogelijkheid uit om nare emoties te ervaren.

Ze rechtvaardigen hun kwaadaardige opmerkingen.

Over het algemeen beweren degenen die sadfishing bekritiseren dat als iemand ervoor kiest om zichzelf op zo’n manier bloot te geven, hij of zij weet wat de mogelijke gevolgen zijn. Dit soort gebruikers gelooft dat ze het recht hebben om te zeggen wat ze willen.

Het is echter de moeite waard om onszelf af te vragen of we alleen geluk, vreugde en perfectie kunnen verdragen. Waarom storen we ons zo aan het verdriet van anderen? Waarom vinden we het zo moeilijk om te geloven dat anderen problemen kunnen hebben, zelfs als het lijkt alsof hun leven perfect is? Deze vragen kunnen dienen als leidraad om na te denken over onze relaties met anderen.

Enkele richtlijnen om goed voor jezelf te zorgen op sociale media

Als je je ooit verdrietig hebt gevoeld en hebt besloten om je gevoelens online te delen en als gevolg daarvan kwetsende opmerkingen hebt ontvangen, is het belangrijk om enkele tips in overweging te nemen.

Hoewel het het beste zou zijn om mensen op te voeden om meer empathie te hebben en verantwoordelijk gebruik te maken van sociale media, is de waarheid dat de anonimiteit die deze platforms mogelijk maken veel mensen ertoe brengt om zich op een agressieve manier te uiten. Als je hiermee wordt geconfronteerd, kun je het beste voor jezelf zorgen. Laten we eens kijken hoe.

1. Kies wat je wilt delen en wat je wilt blootgeven: het is het beste om tools te gebruiken die ons beschermen en cyberveiligheid bevorderen.
2. Kies ervoor om te verwijderen, te blokkeren en te rapporteren: het is cruciaal om die profielen onzichtbaar te maken die agressief zijn en opmerkingen achterlaten die aanzetten tot haat.
3. Leer dingen los te zien: hoewel opmerkingen vijandig kunnen zijn, betekent dit niet dat ze waar zijn. Deze agressiviteit is meer een weerspiegeling van wat anderen zijn of voelen dan wat er met jou gebeurt.
4. Zoek steun bij mensen die je vertrouwt: het is belangrijk om je te wenden tot mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in je welzijn. Je moet ook accepteren dat niet iedereen je altijd aardig zal vinden.

Laat je empathie niet vertroebelen door voorrecht!

Deze zin is bedacht door de social media accounts van Ita Maria, een vrouwelijke activiste en feministe. Deze zin is erg handig om ons te helpen nadenken over het feit dat we de lat vaak erg hoog leggen als we over anderen spreken of ons erover uitlaten. We kennen echter hun context, hun omstandigheden of hun uitgangspunt niet.

In plaats daarvan kunnen we een actieve rol spelen bij het bepalen hoe we sociale netwerken willen gebruiken en of we onze emoties wel of niet willen tonen. We kunnen er ook naar streven om toleranter te zijn ten opzichte van de keuzes die andere mensen maken in hun gebruik van sociale media.

Tot slot, als we besluiten om het spel te spelen dat sociale media bieden (tonen, delen, liken, enz.), laten we anderen dan ook beslissen welke inhoud ze willen delen.

In elk geval, als we geloven dat ze het doen om medelijden te veroorzaken of als we het gewoon niet eens zijn met hun strategie, hebben we altijd de optie om die persoon te ‘unfollowen’. Pesten of agressief zijn hoeft niet het antwoord te zijn.

Hoewel de virtuele wereld een ruimte van straffeloosheid lijkt waar we kunnen doen en laten wat we willen, moeten we ons afvragen of we op zo’n beledigende manier zouden handelen in een face-to-face interactie. Zo ja, dan is het misschien een oproep aan onszelf om hulp te vragen.