Uitgeput en zonder kracht, maar wel gelukkig
Uitgeput, vermoeid en zonder kracht: zo voelen vaders en moeders zich als ze hun kinderen eindelijk naar bed brengen. Zodra kinderen in een vredige slaap vallen verandert de vermoeidheid plotseling in geluk.
De vermoeidheid die we voelen bij de dagelijkse opvoeding van kinderen is anders. Hoewel het lijkt of elke vezel van ons lichaam op de verkeerde plek zit, lijkt er vanbinnen toch iets te kloppen. Het versterkt ons en maakt ons meer levend dan ervoor.
Dat gevoel heet welzijn. Het gaat over het je bewust worden dat geluk delen en creëren betekent. Het is het weten dat het goed gaat met onze kinderen en dat ze dank zij ons gezond en gelukkig opgroeien.
Desondanks moeten we er ons van bewust zijn dat het gezinsleven niet altijd zo zal zijn. Het is belangrijk om te weten dat naarmate kinderen volwassener worden, hun gedrag dit ook wordt. En daarmee moeten ze een reeks verplichtingen en uitdagingen accepteren.
Ouderschap en het opvoeden van kinderen brengt een eigen taal met zich mee. We stoppen hierbij nooit met het leren van nieuwe uitdrukkingen. Soms zeggen we tegen onszelf dat we niet alles zullen kunnen doen en dat we het einde van de dag niet zullen halen, maar toch doen we het.
Bijna zonder het te beseffen gedragen we ons als experts, als reuzen die veel verder kunnen kijken. We anticiperen op risico´s en gevoelsmatige behoeften. Ouderschap is misschien niet magisch, maar het is een prachtige fase.
Ons brein is vermoeider dan ons lichaam
Als het einde van de dag daar is zijn we enorm uitgeput. Onze armen, benen en hoofd doen pijn. We hebben ook krampen en slaap om in te halen. Hoe vreemd dit ook mag lijken, wat deze vermoeidheid nog versterkt is ons brein.
Stress door hypervigilantie
Soms is psychologische druk vermoeiender dan fysieke inspanning. Experts noemen het hypervigilante stress, iets wat erg lijkt op waar soldaten aan lijden in de context van oorlog.
Zowel de vader als de moeder hebben een reeks verplichtingen jegens hun kinderen. Ze moeten in alle omstandigheden alert zijn en aanwezig zijn bij iedere onenigheid.
Er komt een moment waarop deze situatie funest kan zijn. Onze levens veranderen op een zodanige manier dat we helemaal niet meer aan onszelf denken. Onze prioriteit is dat kwetsbare wezen dat we moeten beschermen en liefhebben.
De angst dat hem iets slechts kan overkomen veroorzaakt soms extra angsten en benauwdheid. Deze caleidoscoop van emoties leidt tot enorme angst en vermoeidheid.
Samen zijn we uitgeput maar enorm gelukkig
Het kan zijn dat beide ouders buitenshuis werken. Of ze zijn misschien overeengekomen dat een van de twee de kinderen tijdelijk zal opvoeden. Hoe het ook zij, één ding is duidelijk: het onderwijs en opvoeding van een kind is niet de taak van slechts één persoon.
Tijd doorbrengen met je kinderen is het belangrijkste dat je in je leven zult doen.
-Anthony Douglas Williams-
Kinderen hebben niet een enkel rolmodel. Er is niets zo mooi als het gevoel deel uit te maken van elke fase en bij te dragen aan alle mogelijke taken.
Welterusten tegen je kind zeggen is de kers op de taart van nog een dag, een magisch moment dat iedere dag plaatsvindt. Die emotionele band met kinderen wordt niet vergeten. Het bouwt herinneringen en positieve emoties op.
Eindelijk alleen, eindelijk een moment voor onszelf
Als we voor het eerst ouders zijn gaat intimiteit verloren of het verzwakt een beetje. Liefde is nog steeds aanwezig maar soms ontbreekt het partnerschap en moet het nieuw leven ingeblazen worden.
Het moment waarop de kinderen eindelijk in slaap vallen is bijna als een afspraakje. Het simpele feit dat je uitgeput bent kan echter een deel van de magie wegnemen. Er zijn donkere kringen rond de ogen, onverzorgd haar, oude pyjama’s en speelgoed dat op de grond ligt.
En toch voelen we geluk. Dat is het welzijn dat wordt veroorzaakt door het goede werk dat door de partners samen is gedaan.
Dat is waar we verzonken raken in een paar diepe gesprekken, waar we praten over alles en niets, waar we dromen van de toekomst, waar we elkaar vasthouden en in slaap vallen… natuurlijk altijd alert voor het geval onze kinderen ons nodig hebben.
