Hechting vormt de persoonlijkheid van kinderen
Hechting is tegenwoordig een van de meest bestudeerde fenomenen in kindergeneeskunde. Of het nu om de ontwikkeling van kinderen gaat of om de opvoeding van kinderen, volgens specialisten, bieden de effecten van hechting waardevolle inzichten als het gaat om het bestuderen van het menselijk gedrag. En ook hoe hechting de persoonlijkheid van kinderen kan vormen.
Hechting kan de persoonlijkheid van kinderen aanzienlijk beïnvloeden. Voor degenen die nog onbekend zijn met de principes van hechting: het verwijst naar de emotionele band tussen volwassenen en kinderen. De volwassenen kunnen de ouders of verzorgers zijn.
De theorie van hechting is jarenlang bestudeerd. Het werd in het midden van de twintigste eeuw ontwikkeld door een Britse psychiater genaamd John Bowlby.
Zijn chaotische kindertijd voerde de hypothese aan dat hechting de persoonlijkheid van kinderen vormt. Daarom bedacht hij samen met zijn medewerker, Mary Ainsworth, een ongebruikelijk testproces.
Zo’n soort test werd uitgevoerd bij eenjarigen. Ze hebben deze baby’s voor een korte periode gescheiden van hun ouders en later weer herenigd. Het doel was om hun gedrag bij het herenigen te observeren. Het resultaat was echt verrassend.
Hechting: een studie met prachtige resultaten
Deze gezamenlijke studie leverde verbluffende resultaten op. Er werd bijvoorbeeld waargenomen dat wanneer een kind een bepaalde hoeveelheid stress ervaart, dit onmiddellijk zal worden geëlimineerd door in direct contact te zijn met zijn ouders.
Aan de andere kant leert de studie een geweldige les over de relatie tussen ouders en kinderen. Specialisten hebben het belang van hechting kunnen bevestigen. Het gedrag van kinderen tijdens stressvolle situaties duidt op de kracht van de band met hun ouders.
Dit betekent dus dat alles wat mama of papa thuis doen, het gedrag van het kind in deze omstandigheden voorspelt. Dus als een kind gelooft dat zijn vader voor hen zal zorgen, zullen ze zijn aandacht opeisen. Een boos of bang kind zal snel kalmeren wanneer ze in contact zijn met hun ouders.
Dit is wat onderzoekers ‘veilige hechting’ noemen. Volgens kindpsycholoog Susan Berger moeten de ouders hun kind aandacht geven wanneer hun kind gestrest is. Daardoor kan het kind zich veilig voelen in de wetenschap dat zijn verzorgers er alles aan zullen doen om het beter te maken.
Wat is “onveilige hechting?”
Aan de andere extreme kant zijn er kinderen die niet getroost kunnen worden. Hun volwassen zorgverleners kunnen hen niet helpen in stressvolle situaties. Dit wordt dan ook op het gebied van psychologie ‘onveilige hechting’ genoemd.
In dit geval is het mogelijk dat wanneer de ouders terugkomen, het kind zich afwendt om ze te vermijden. Volgens specialisten is dit geen indicator voor rust of onafhankelijkheid. Wetenschappelijke studies tonen aan dat dit kind er de voorkeur aan geeft de situatie alleen aan te gaan. Dit soort stress wordt aangetoond door een snel kloppend hart.
De wetenschap gaat nog verder en noemt dit gedrag ‘onveilig-vermijdend’. Het is echter mogelijk om een derde groep kinderen te onderscheiden die moeilijk te kalmeren zijn. Dit zijn de kinderen die reageren met agressie en woede. Ze zijn ‘onveilig-afwerend’.
Hoewel het moeilijk te geloven is, zijn veel kinderen aan overdadig veel pijn blootgesteld. Seksueel misbruik, kindermishandeling, ernstige stress of institutionele zorg zijn slechts enkele voorbeelden.
Een patroon waarnaar wordt verwezen als “georganiseerd” is de gemeenschappelijke factor in deze situaties. Er is geen directe en consistente strategie om met deze situaties om te gaan.
Hechting is van vitaal belang in de kindertijd voor de persoonlijkheid van kinderen
Ten slotte verduidelijken deskundigen dat wanneer we het hebben over hechting of het nu gaat om de ontwikkeling van kinderen of het opvoeden van kinderen, we niet noodzakelijkerwijs verwijzen naar ‘hechtingopvoeding’.
Over het algemeen benadrukt dit de letterlijke verbondenheid tussen ouders en kinderen. Met dit in gedachten benadrukken deskundigen het belang van het vermijden van stress en scheiding tussen zorgverleners en kinderen.
“Het opvoeden van kinderen met hechting creëert sterke en gezonde emotionele banden voor het leven tussen kinderen en hun ouders.”
– Anoniem –
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Barudy, J., & Dantagnan, M. (2005). Los buenos tratos a la infancia: Parentalidad, apego y resiliencia. Editorial Gedisa.
- Garrido-Rojas, L. (2006). Apego, emoción y regulación emocional. Implicaciones para la salud. Revista latinoamericana de psicología, 38(3), 493-507. https://www.redalyc.org/pdf/805/80538304.pdf
- Marrone, M., Diamond, N., Juri, L., & Bleichmar, H. (2001). La teoría del apego: un enfoque actual. Madrid: Psimática.
- Mosquera D, Gonzalez, A (2009) Escala de Apego y Patrones Relacionales.
- Mosquera, D., & González, A. (2013). Del apego temprano a los síntomas del trastorno límite de personalidad. Revista Digital de Medicina Psicosomática y Psicoterapia, 3(3), 1-33. http://www.psicociencias.com/pdf_noticias/Apego_y_TLP.pdf
- Shaffer, D. R., & del Barrio Martínez, C. (2002). Desarrollo social y de la personalidad. Madrid: Thomson.
