Grootouders gaan nooit dood - ze worden onzichtbaar
Grootouders gaan nooit dood – ze worden onzichtbaar. Zij hebben de gave van het eeuwige leven, ze verankeren zich in het hart van een kind. De gelukkige en eeuwige herinneringen blijven zo levendiger dan ooit.
We voelen de liefkozingen van hun zachte handen. Opnieuw beleven we de anekdotes, die zij vertelden met hun lieve stemmen en hun stevige omhelzing. Of we herinneren gewoon hun blik vol oneindige tederheid en bewondering die voortleeft in hun speelse zielen.
Het is de wet van het leven. Deze jeugdhelden hebben het privilege om hun kleinkinderen tot leven te zien komen. De allerkleinste wacht echter een wreed afscheid. Het heengaan van diegene, van wie het haar zo wit als sneeuw wordt en de huid begint te rimpelen.
Vaak is het pijnlijk en angstig voor kinderen dat de beste verhalen en momenten met hun grootouders hun dreigen te ontglippen als zand door hun vingers. Het is tijd om afscheid te nemen… het eerste verlies in de kindertijd.
Maar, grootouders gaan nooit echt dood. Ze zijn onsterfelijk geworden in de ziel van ieder kind en laten onuitwisbare sporen van liefde en genegenheid achter. Ze mogen dan geen lichaam meer hebben, maar de herinnering blijft. Ze verankeren zichzelf in het wezen van elk kleintje.
Grootouders gaan nooit dood – ze leven voor altijd in hun kleinkinderen voort
De band tussen grootouders en hun kleinkinderen komt voort uit een intieme en diepgaande relatie. Met volledige toewijding bieden grootouders hen veiligheid, vriendschap en instemming. Dit naast alles wat ze doen om voor het kind te zorgen.
Zonder twijfel, grootouders gaan nooit dood. Maar zelfs ook wanneer ze fysiek niet meer aanwezig zijn, zijn ze door hun eeuwige loyaliteit nog altijd aanwezig in het leven van anderen. Dit materialiseert zich in een grote mondelinge erfenis die elke generatie overstijgt.
Deze innemende en gedenkwaardige personages nemen hun kleinkinderen trots en vol vertrouwen bij de hand, wanneer ze deze leren te lopen.
Met de tijd laten ze deze kleine handen los, maar ze blijven verankerd in hun harten, waar ze voor eeuwig zullen blijven.
Grootouders gaan niet dood, ze worden onzichtbaar. Deze vluchtige sterren zien we terug op vergeelde foto’s, tussen hun eigenhandig gezaaide vruchten. Ze dragen prachtige zelf genaaide schorten die zijn bewaard voor hun grote emotionele waarde.
Dankzij hun advies en aanmoediging leven grootouders altijd voort in onze levenshouding. We slaan hen op in ons emotionele geheugen en ze verschijnen zelfs door de manier waarop we onze schoenen strikken.
Ze zijn voor altijd aanwezig
Hun ogen worden waterig wanneer ze terugdenken aan vroeger. Ze leren kinderen dat een knuffel alles beter maakt en leren hen dingen die in een bibliotheek niet te vinden zijn.
Ze zijn de bouwstenen van onze jeugd, de bewaarders van geheimen en experts in het laten verdwijnen van angst. Het zijn de verdedigers van geluk en plezier. De architecten die de wereld van een kind opnieuw opbouwt wanneer deze in duigen valt. Hun aanwezigheid is in onze zintuigen verankerd.
Grootouders gaan nooit dood, niet voor hun kleinkinderen, nooit. Tot het einde van hun leven dragen ze hen mee als tattoo’s op hun ziel.
Grootouders zijn aanwezig wanneer we het even rustiger aan gaan doen, wanneer we aandachtiger leven en van het moment genieten. Ze worden ons kompas.
Grootouders worden onzichtbaar, maar elk kleinkind weet dat ze zich verschuilen achter elke glimlach of achter elke wandeling in de middag. Ze laten een liefdevol erfgoed achter van unieke en onverklaarbare liefde.
Grootouders gaan nooit dood – ze leven voort in elk kleintje, die hen de gave van onsterfelijkheid schenkt.
