Dermatillomanie bij kinderen: wat is het?

Dermatillomanie bij kinderen is een aandoening die hoort bij obsessief-compulsieve stoornissen. Weet je wat het is? Hier vertellen we het je.

Hoewel het heel gewoon is om van tijd tot tijd aan de huid te krabben, hebben sommige kinderen de gewoonte om dat dwangmatig te doen en deze aandoening staat bekend als dermatillomanie. Het probleem met deze aandoening is dat ze de kleintjes predisponeert voor het ontstaan van irriterende en besmettelijke letsels en zelfs nieuwe kan doen ontstaan.

Behalve krabben kunnen kinderen met deze stoornis ook uit impuls of gewoonte aan hun huid pulken en de gevolgen zijn dezelfde. Wil je meer leren over dermatillomanie bij kinderen? Lees dan zeker verder.

Wat is dermatillomanie?

Dermatillomanie is het herhaaldelijk krabben aan de huid, wat leidt tot het ontstaan van huidlaesies, ongemak, of functiestoornissen van het betrokken gebied. Het is ook bekend als psychogene of neurotische excoratie en huidplukstoornis.

Deze aandoening kan op elke leeftijd voorkomen. Maar begint meestal in de adolescentie, aan het begin van de puberteit. Volgens een publicatie (Engelse link) van de International OCD Foundation hebben vrouwen er meer kans op dan mannen.

Hoewel het een al lang gedocumenteerde aandoening is, is d(Engelse link) de lijst van obsessief-compulsieve (OCD) en verwante stoornissen (OCRD). Niet alle kinderen met OCD zullen echter een huidplukstoornis ontwikkelen. Dat gezegd hebbende, zal de meerderheid van degenen met dermatillomanie echter wel OCD ervaren.

Wat zijn de oorzaken van dermatillomanie bij kinderen?

Triggers voor het krabben aan het huidoppervlak kunnen meervoudig zijn en variëren bij kinderen, maar de meest representatieve zijn de volgende:

• Stress
• Woede
• Angst (Engelse link)
• Sedentaire activiteiten (TV kijken en lezen)
• Vermoeidheid
• Verveling

Dermatillomanie kan zich overal op het lichaam manifesteren en verschijnt meestal op een verscheidenheid van blootgestelde plaatsen: het gezicht, de handen, vingers, benen en armen.

Kinderen met een huidkrabstoornis kunnen bultjes, korstjes, puistjes, of andere huidletsels manipuleren tot ze ontstoken raken of bloeden. Soms laten deze kinderen de gekrabde plekken zelfs vanzelf genezen, om ze daarna weer te verwonden. Als de gewoonte eenmaal vat krijgt, is ze moeilijk te overwinnen.

Verschijnselen van dermatillomanie bij kinderen

Het onvermogen om te stoppen met krabben ondanks herhaalde pogingen daartoe is een vrij algemeen aspect van deze aandoening. Het kan zelfs leiden tot sociale verlegenheid, depressie, angst, en het vermijden van bepaalde activiteiten of situaties waar de huidlaesies duidelijk kunnen zijn.

In het algemeen kunnen de laesies onopvallend zijn, maar ook heel zichtbaar. Hierdoor proberen sommige kinderen ze te bedekken met make-up, kleding, of verband.

De waarschijnlijke klinische gevolgen (Engelse link) van dermatillomanie zijn onder meer de volgende:

• Infecties
• Littekens
• Verwondingen
• Ernstige lichamelijke misvormingen

De meest voorkomende gevolgen van deze aandoening zijn infecties op de gekrabde plekken, en de ernst van de aandoening die we vandaag bespreken kan hiervan afhangen.

De behandeling van dermatillomanie bij kinderen

Hoewel er weinig studies zijn over het beheer en de behandeling van deze aandoening, is een van de voorgestelde therapeutische opties (Engelse link) gebaseerd op uitgebreid psychiatrisch onderzoek, medicatie, en cognitieve gedragstherapie (CGT) of gewoonte omkeringstherapie.

Hoewel behandeling kan helpen om de symptomen onder controle te krijgen en ongewenst gedrag te overstemmen, kunnen ook terugvallen optreden. Dit speelt vooral na langdurige perioden van gedragsonderbreking.

Niet-farmacologische behandelingen

Een van de niet-farmacologische behandelingen is gebaseerd op cognitief-gedragsmatige interventies waarbij cognitieve herstructurering en psycho-educatie een rol spelen. Bovendien wordt de nadruk gelegd op terugvalpreventie door de zelfeffectiviteit te verbeteren.

Bij competitieve responstraining wordt het kind op zijn beurt geleerd hoe het huidkrabben te vervangen door een onverenigbare actie. Bijvoorbeeld vuistklemmen.

Medicamenteuze behandelingen

Antidepressiva kunnen helpen om het zelf-selectieve gedrag te verlichten. Van verschillende selectieve serotonine heropname remmers (SSRI’s) is zelfs aangetoond dat ze het krab- of plukgedrag verbeteren. Zelfs lamotrigine, een anti-epilepticum, kan enig nut hebben bij de behandeling van dermatillomanie.

Hoewel er groeiende belangstelling is voor het gebruik van glutaminergische middelen, is er tot nu toe geen wetenschappelijk bewijs voor de werkzaamheid ervan.

De aandoening kan ingewikkeld te behandelen zijn, omdat het kind het doet om te kalmeren en een ander soort negatief gevoel te verdrijven.

Dermatillomanie is meer dan een huidaandoening

Samenvattend is dermatillomanie een psychische stoornis die gepaard gaat met een sterke, nerveuze en veelvuldige drang om aan de huid te krabben, te pulken en te trekken.

Enkele redenen om geen hulp te zoeken zijn sociale verlegenheid en de aandoening als een ‘slechte gewoonte’ of onbehandelbaar beschouwen. In feite gaan mensen die een therapeutische optie zoeken vaak naar een dermatoloog of huisarts voordat ze een psycholoog of psychiater raadplegen.