Wat is het syndroom van het rijkeluiskindje?
Materiële rijkdom brengt geen emotionele rijkdom met zich mee. Het syndroom van het rijkeluiskindje is wezenlijk en daarom willen we je er alles over vertellen.
“Er was eens een man die zo arm was… het enige dat hij had was geld.”
We leven in een consumptiemaatschappij en inmiddels in een heel extreme vorm. Het is geen geheim: de samenleving biedt ons talloze producten aan. Producten die ons doen geloven dat we blij en gelukkig zullen worden als we ze eenmaal hebben.
Maar is dat echt blijdschap, geluk? Kinderen hechten lang ziet zo aan materiële dingen. Voor een kind zijn materiële objecten eigenlijk gewoon iets om plezier mee te hebben, nooit een doel op zich.
Het bereikt echter een kritiek punt wanneer kinderen leren dat het hebben van materiële items heel belangrijk is. En zo ontstaat het syndroom van het rijkeluiskindje.
Het syndroom van het rijkeluiskindje
Het syndroom van het rijkeluiskindje is een aandoening die verband houdt met kinderen die zijn opgegroeid in een overbeschermende omgeving. Maar in plaats van aandacht, tijd en genegenheid aan het kind te geven, is er geïnvesteerd in materiële zaken.
Het gebeurt niet alleen in rijke families. Ook in middenklasse gezinnen worden materiële middelen gebruikt als een methode om kinderen groot te brengen.
Degenen die getroffen zijn door dit syndroom vertonen vaak het gedrag van een ‘verwend kind’ dat gelooft dat hij recht heeft op alles en niet vraagt, maar eerder eist.
Het zijn vaak luie kinderen met een zeer lage frustratiedrempel. Ze weten niet hoe ze moeten omgaan met het antwoord ‘nee’ wanneer ze niet krijgen wat ze vragen. Ze hebben ook de neiging om agressief te zijn en boos te worden wanneer ze niet krijgen wat ze willen.
Gevolgen van het syndroom van het rijkeluiskindje
Deze kinderen krijgen uiteindelijk allerhande problemen bij de ontwikkeling van hun persoonlijkheid. Wanneer deze kinderen opgroeien, hebben ze meestal de volgende problemen:
- Negatief zelfbeeld. Deze kinderen hebben hun potentieel nooit kunnen ontwikkelen. Ze hebben immers altijd alles gekregen zonder er iets voor te hoeven doen. Ze hebben nooit hun best voor iets hoeven doen.
- Slecht omgaan met gevoelens. Ze weten niet wat ze met hun eigen emoties moeten doen en ze roepen vaak een gevoel van antipathie of zelfs afkeer op bij anderen. Niemand heeft hen geleerd wat ze moeten doen als ze verdrietig, boos of blij zijn, dus missen ze de tools voor het managen van de emoties.
- Zeer lage frustratiedrempel. Ze begrijpen niet dat er soms momenten zijn waarop je niet krijgt wat je wilt en dat dingen niet altijd gaan zoals verwacht.
- Aggressie. Ze vertonen een hoge mate van agressie als gevolg van de bovengenoemde punten. Ze vertonen meestal gedragsproblemen zowel op school als in het gezin en andere situaties waarin ze met mensen te maken hebben.
- Alcohol- en drugsgebruik. Een hoog percentage van de adolescenten die in deze context zijn grootgebracht, heeft problemen met alcohol of drugs.
- Lage academische prestaties. Ze hebben meestal slechte schoolresultaten omdat ze niet in staat zijn om doelen in het leven te visualiseren.
De echt belangrijke dingen in het leven worden niet gemeten aan de hand van materiële objecten en worden ook niet bereikt met geld.
Ouderlijke verantwoordelijkheid?
In veel gevallen zijn de ouders verantwoordelijk voor dit syndroom. Zij willen hun kinderen kennis laten maken met onze consumptiemaatschappij. Veel ouders denken dat het er om gaat dat hun kinderen alles hebben. En eigenlijk liever nog twee van alles.
Zo geven ze hun kinderen massa’s speelgoed, de nieuwste mobiele telefoons en eindeloos veel kleding die ze helemaal niet nodig hebben.
Vaak willen de ouders niets meer dan de tijd compenseren die ze niet aan hun kind kunnen besteden. Daarom kopen ze dingen, om hun afwezigheid te compenseren. Dit is echter een ernstige fout die nadelige gevolgen kan hebben voor hun kinderen.
Bovendien hebben veel van deze ouders een zeer tolerante houding tegenover hun kinderen. Dit houdt in dat er weinig grenzen worden gesteld en dat normen lang niet altijd worden nageleefd.
Hoe kun je het syndroom van het rijkeluiskindje voorkomen?
- De tijd die je doorbrengt met je kinderen moet ‘quality time’ zijn. Werken is begrijpelijkerwijs een noodzaak, Maar de tijd die je met je kinderen doorbrengt, zou voor iedereen het beste moment van de dag moeten zijn. Probeer deze tijd te gebruiken om met ze te spelen en hen ook te helpen met hun huiswerk.
- Stel normen vast. Kinderen hebben grenzen en regels nodig om te leren onderkennen wat goed voor hen is en wat niet. Het gaat niet om autoritair zijn; er zijn duizend manieren van goed opvoeden zonder expliciete autoriteit.
- Beloon hun inspanningen. Leer je kinderen dat ze veel van hun doelstellingen kunnen bereiken maar dat ze er wel moeite voor moeten doen. Help hen in de eerste plaats hun eigen kwaliteiten te ontdekken en te versterken. Vervolgens kun je hen belonen wanneer zij hun doel bereiken. Maar hou de prijs wel beperkt tot wat geschikt is voor hun leeftijd en… overdrijf het niet.
Bekijk het eerste geval van iemand die wordt vrijgesproken door de rechter vanwege het “rich kid syndrome” op deze engelstalige link.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Capron, E. W. (2004). Types of pampering and the narcissistic personality trait. Journal of Individual Psychology, 60(1). Available at: https://psycnet.apa.org/record/2004-12532-006.
- Juul, J. (2012). Su hijo, una persona competente: hacia los nuevos valores básicos de la familia. Herder Editorial. Available at: https://bit.ly/3eIfBA2.
- Kets de Vries, M. F. R. (2016). Feeling Sorry for the Super-Rich? In Riding the Leadership Rollercoaster (pp. 25–29). Springer International Publishing. Available at: https://doi.org/10.1007/978-3-319-45162-6_5.
- O’Neill, J. H. (1997). The golden ghetto: The psychology of affluence. Affluenza Project.
- Sayer, L. C., Bianchi, S. M., & Robinson, J. P. (2004). Are Parents Investing Less in Children? Trends in Mothers’ and Fathers’ Time with Children. American Journal of Sociology, 110(1), 1–43. Available at: https://doi.org/10.1086/386270.
